Διάλεξη – Φιλολογικός Σύλλογος “Παρνασσός” , Αθήνα 25 Ιουνίου 2020
Δρ Σταμάτιος Χρ. Γεωργούλης
Καθηγητής Διεθνούς Δικαίου. Μέλος του Φιλολογικού Συλλόγου
(Απόσπασμα από τη διάλεξη του, στο Φιλολογικό σύλλογο “Παρνασσός”).
Θα μπορούσε άραγε να φανταστεί ο υιός του Οσμάν Α’ ιδρυτή
του οίκου των Οσμανιδών, ο Ορχάν όταν καταλάμβανε την
Αδριανούπολη το 1361 ως σύμμαχος του Αυτοκράτορα Ιωάννη του
ΣΤ’ του Κατακουζηνού στην εμφύλια σύρραξή του με τον
Αυτοκράτορα Ιωάννη τον Ε’ Παλαιολόγο, ότι θα ερχόταν μια ημέρα
652 χρόνια αργότερα που οι απόγονοί του από 3.000 ψυχές που ήταν
τότε θα υπερέβαιναν το έτος 2013 τα ογδόντα εκατομμύρια ψυχές
καταλαμβάνοντας τη 17 η θέση πληθυσμιακά μεταξύ των χωρών του
πλανήτη;
Δύσκολη υπόθεση εργασίας δεδομένου ότι 652 συναπτά έτη
πέρασαν από τότε που σημαδεύτηκαν με την άνοδο και πτώση μιας
από τις πλέον κραταιές αυτοκρατορίες της γης, την Οθωμανική που
άντεξε από το 1453 μέχρι την οριστική της κατάλυση από το
Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ με την ίδρυση της Τουρκικής
Δημοκρατίας (Turkiye Cumhuriyeti=Τουρκιγιέ Τζουμχουριγιετί)
στις 29 Οκτωβρίου 1923.
Θα πρέπει πάντως να ομολογήσει ο κάθε καλόπιστος ερευνητής
ότι ο διορατικός και ατρόμητος εκείνος Σουλτάνος ο Ορχάν ήταν
ένας προικισμένος άνθρωπος, που μελετούσε κάθε κίνησή του με
ιδιαίτερα προσεκτικό και καλοσχεδιασμένο στρατηγικά τρόπο, ενώ
δρούσε εξήμισυ αιώνες ενωρίτερα από σήμερα.
Πρώτη στρατηγική του κίνηση ήταν να συμμαχήσει με τον
Αυτοκράτορα Ιωάννη το ΣΤ’ τον Κατακουζηνό.
Δεύτερη στρατηγική του κίνηση να νυμφευθεί την 14 χρονη
κόρη του Αυτοκράτορα Θεοδώρα και μολονότι 60 και πλέον ετών να
αποκτήσει μαζί της 4 παιδιά.
Τρίτη στρατηγική κίνηση να σπεύσει σε στρατιωτική βοήθεια
με τα τάγματα των Γενιτσάρων που πρώτος αυτός ίδρυσε υπέρ του
κλονιζόμενου Θρόνου του πεθερού του Ιωάννη ΙΣΤ’ του
Κατακουζηνού και του συμμάχου του Αυτοκράτορα Ανδρονίκου του
Γ’ του Παλαιολόγου, στην εμφύλια διαμάχη του εναντίον του εγγονού
του Ιωάννη τον Ε’ του Παλαιολόγου και να καταφέρει τελικά να
νικήσει τον τελευταίο στερεώνοντας την εξουσία του Ανδρονίκου του
Γ’ και του Συμμάχου του Συναυτοκράτορα πεθερού του Ιωάννη του ΣΤ’.
Τέταρτη στρατηγική κίνηση να καταλάβει διαδοχικά την
Νίκαια και ύστερα την Προύσα την οποία και μετέτρεψε σε
πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας του το 1337 για να προχωρήσει
κατόπιν στην Ευρωπαϊκή Θρακική ακτή και να καταλάβει αρχικά
την Καλλίπολη και το Διδυμότειχο στην ενδοχώρα το 1354 και να
ολοκληρώσει τις κατακτήσεις του με την κατάληψη της
Αδριανούπολης το 1361 ανακηρύσσοντάς την ως πρώτη Ευρωπαϊκή
Πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας του επί ευρωπαϊκού εδάφους.
Πέμπτη και τελική στρατηγική κίνηση, από τα εδάφη αυτά της
Ευρωπαϊκής Θρακικής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας δεν θα δεχτεί να
αποχωρήσει ποτέ. Ούτε όταν τελείωσε για αυτόν νικηφόρα ο
εμφύλιος σπαραγμός των Παλαιολόγων και του το ζήτησε επίμονα ο
πεθερός του Ιωάννης Κατακουζηνός, αναγνωρίζοντας έστω και αργά
το ολέθριο λάθος του να τον καλέσει ως σύμμαχό του και να του
δώσει ως σύζυγο τη 14 χρονη κόρη του Θεοδώρα.
Ο Ορχάν τώρα πλέον ήταν γαμπρός του και στις φλέβες των 4
παιδιών που απέκτησε με τη Θεοδώρα έρρεε ταυτόχρονα οθωμανικό
και βυζαντινό αίμα. Ήταν συνεπώς δυνατόν να εγκαταλείψει τα
πατρογονικά εδάφη των παιδιών του και ταυτόχρονα εγγονών του
Αυτοκράτορα;
Ένα χρόνο αργότερα το έτος 1362 ο Σουλτάνος Ορχάν αφήνει
την τελευταία του πνοή εξ αιτίας της βαθιάς του λύπης και του
πένθους που προκάλεσε ο θάνατος του πρωτότοκου γιου Σουλεϊμάν
Πασά στις φλέβες του οποίου έτρεχε και βυζαντινό χριστιανικό αίμα.
Επιχειρώντας να απαντήσουμε υποθετικά στο τι θα συνέβαινε
αν 652 αργότερα αν ο κορυφαίος αυτός Σουλτάνος είχε τη
δυνατότητα να επιστρέψει στον εφήμερο αυτό κόσμο, ασφαλώς και
θα διαπίστωνε με έκπληξή του ότι ο γενεαλογικός του σπόρος που
άφησε τότε πίσω του, αυξήθηκε τόσο πολύ σήμερα που προκάλεσε
μια τέτοια εθνολογική εκρηκτική πανσπερμία, της οποίας τα μέλη
υπερέβησαν πλέον τα 80.000.000 ψυχές κατατάσσοντας την χώρα
του την Τουρκία στην 17 η πληθυσμιακά χώρα του πλανήτη.
CIA THE WORLD FACT BOOK Εκτιμήσεις για το έτος 2013 της
Αμερικανικής Υπηρεσίας Πληροφοριών
Ένα εύλογο ερώτημα που πλανάται στη σκέψη κάθε
αξιόπιστου εθνολόγου ερευνητή είναι αυτό της εθνολογικής
καθαρότητας του σύγχρονου Τουρκικού έθνους που ξεκίνησε την
μεταναστευτική του πορεία από τα ανατολικά δάση της Σιβηρίας και
πιθανόν της σημερινής Μαντζουρίας την πρώτη χιλιετία π Χ
διαγράφοντας μια νομαδική πορεία που τους έφερε ως μισθοφόρους
προστάτες του Χαλίφη το 1055 στη Βαγδάτη και κατόπιν στη Δυτική
Μικρά Ασία όπου εδραιώνονται ως Σελτζούκοι Τούρκοι με τη
νικηφόρα μάχη στο Μαντζικέρτ το 1071 κατά των Βυζαντινών
στρατευμάτων.
Οι Βυζαντινοί τους είχαν συναντήσει ήδη, τους γνώριζαν καλά
με το όνομα «Τούκυε» πίσω από το οποίο υποκρυπτόταν το όνομα
«Τουρούκ= Τούρκος» που σήμαινε δυνατός και συνεργάζονταν μαζί
τους στην ατέρμονη σχεδόν εκείνη πορεία τους στο δρόμο του
μεταξιού των 10.000 περίπου χιλιομέτρων.
Από το 1078 και μετέπειτα ισχυροποιούν τη θέση τους στην
περιοχή εν μέσω μιας παραπαίουσας και αυταρχικής Βυζαντινής
Αυτοκρατορίας που καταπιέζει αφόρητα κυρίως φορολογικά τους
υποτελείς λαούς της Ασίας και ιδρύουν το ισχυρό κράτος του Ικονίου
αποτελούμενο από ένα στρατοκρατικό πυρήνα 3.000 επιλέκτων
πολεμιστών, ενώ το σύνολό τους στην ευρύτερη περιοχή της Μικράς
Ασίας δεν υπερβαίνει τις 300.000 έναντι ενός χριστιανικού
πληθυσμού με θρησκευτική συνείδηση που υπερέβαινε τα 8.000.000
ανθρώπους.
Το έθνος αυτό θα αυξηθεί έκτοτε πληθυσμιακά αφού μέσα
στους βασικούς του στόχους ήταν και η αύξησή του αριθμητικά με
επιμιξίες γηγενών πληθυσμών. Πέραν των επιμιξιών με τους
βυζαντινούς που ήδη αναφέραμε κατά την περίοδο του Σουλτάνου
Ορχάν οι επιμιξίες αλλά και οι προσηλυτισμοί των
καταλαμβανόμενων λαών θα λάβουν γιγαντιαίες διαστάσεις και θα
τους εκτοξεύσουν πληθυσμιακά σε περίοπτη θέση κυρίως στα χρόνια
της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας όπως διαπιστώνεται από
αδιαμφισβήτητες ιστορικές μαρτυρίες στα 470 χρόνια διάρκειας της
Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (1453-1923).
Μια τέτοια αδιάψευστη μαρτυρία αποτελεί η γενεαλογική
καταγωγή ένδεκα Σουλτάνων είτε από ελληνίδες μητέρες: 1) Του
Αχμέτ του Α’ (1590-1617), 2) Του Αχμέτ του Γ’ (1673-1736), 3) Του
Βαγιαζίτ του Α’, 4) Του Βαγιαζίτ του Β’, 5) Του Γιαχία Σουλτάνου
τρίτου γιου του Σουλτάνου Μεχμέτ, 6) του Ιμπραήμ του Α’, 7) Tου
Μουράτ του Α’, 8) Του Μουράτ του Δ’, 9) του Μουσταφά του Α’, 10)
του Οσμάν του Β’ και 11) του Σελήμ του Α’ είτε της πλειοψηφίας
των υπολοίπων Σουλτάνων από άλλες χριστιανές μητέρες άλλων
υπόδουλων εθνοτήτων της Αυτοκρατορίας επιβεβαιώνοντας έτσι της
φυλετική πανσπερμία του σύγχρονου Τουρκικού Έθνους.
Παρόλες τις προσπάθειες εξοντωτικού χαρακτήρα εις βάρος
των υπολοίπων εθνών της Αυτοκρατορίας από τους Νεότουρκους του
1908 και στις συνεπακόλουθες προσπάθειες εθνικής κάθαρσης του
Κεμαλικού καθεστώτος λίγα χρόνια αργότερα που χαρακτηρίσθηκαν
ιστορικά ως απεχθείς γενοκτονίες το τουρκικό έθνος δεν ήταν ποτέ
συμπαγές εθνολογικά. Απαρτιζόταν και απαρτίζεται από δεκάδες
άλλα εθνοτικά στοιχεία τα οποία σύμφωνα με μια τουρκική λαϊκή
παροιμία ανέρχονται σε 72 και μισό!!! (turkiye de yetmis iki bucuk
millet war=στην Τουρκία υπάρχουν εβδομήντα δυόμιση εθνότητες),
ενώ σύμφωνα με τη ρήση του Προέδρου Τουργκούτ Οζάλ ανέρχονται
σε 25 αριθμό που διπλασιάζει σχεδόν η επιστημονική έρευνα του
Institute Fur Volkekunde του Πανεπιστημίου της Κολωνίας της
Γερμανίας 2 όπου καταγράφονται 48 εθνότητες ως ακολούθως:
1) Αμπχάζιοι (Abkhazians)
2) Αντίγκε (Adyghe)
3) Τούρκοι : Αλεβήδες (Turks: Alevi)
4) Τούρκοι: Σουννίτες: Γιουρούκοι (Turks: Sunni: Yoruk)
5) Τούρκοι: Αλεβήδες: Γιουρούκοι (Turks: Alevi: Yoruk)
6) Τουρκμένοι: Σουννίτες (Turkmen: Sunni)
7) Τουρκμένοι: Αλεβήδες (Ταχτάκοι: Αλεβήδες, Αμπντάλ:
Αλεβήδες) Turkmen: Alevi (Tahtaci :Alevi, Abdal: Alevi)
8) Αζερμπαϊτζανοί Τούρκοι: Σιίτες (Ajerbaijani Turks: Shii)
9) Αζερμπαϊτζανοί Τούρκοι: Καραμπαμπαχ (Azerbaijani Τurks:
Karapapah)
10) Ουγούροι (Uygurs)
11) Κιργίζιοι (Kirgiz)
12) Καζάκοι (Kazaks)
13) Ουζμπέκοι (Ozbeks)
14) Ουζμπέκοι: Τάταροι: (Ozbeks Tatars)
15) Κριμαίοι Τάταροι (Crimean Tatars)
16) Νόγκαιοι Τάταροι (Nogay Tatars)
17) Μπάλγκαρ Καρατζάι (Κουμούκοι) {(Balkar Karachay
(Kumuk)}
18) Μουσουλμάνοι μετανάστες από τη Βουλγαρία (Muslim
immigrants from Bulgaria)
19) Μουσουλμάνοι μετανάστες από τα υπόλοιπα Βαλκάνια
(Muslim Immigrants from other Balkan countries)
20) Μουσουλμάνοι μετανάστες από το Νταγκιστάν (Muslim
Immigrants from Daghistan)
2 Peter Alfred Andrews «Ethnic Groups in the Republic of Turkey», Wiesbaden, 1989, Institut Fur
Volkekunde, University of Keln.
21) Σουδανοί (Sudanese)
22) Εσθονοί (Estonians)
23) Κούρδοι: Σουννίτες (Kurds: Sunni)
24) Κούρδοι: Αλεβήδες (Kurds: Alevi)
25) Κούρδοι: Γεντίτζι (Kurds: Yezidi)
26) Ζαζάδες: Σουννίτες (Zazas: Sunni)
27) Ζαζάδες: Αλεβήδες (Zazas: Alevi)
28) Οσσέτοι (Ossetes)
29) Αρμένιοι (Armenians)
30) Χεμσινλήδες( Hemshinli)
31) Αλβανοί (Albanians)
32) Κουμπάνοι Κοσσάκοι (Kuban Cossacs)
33) Ρώσοι: Μολοκάνοι (Russians: Molokan)
34) Πολωνοί (Poles)
35) Ρομ (Gypsies)
36) Έλληνες Χριστιανοί (Greek Christian)
37) Ελληνόφωνοι Μουσουλμάνοι (Greek-speaking Muslims)
38) Γερμανοί (Germans)
39) Άραβες: Σουννίτες (Arabs: Sunni)
40) Άραβες Νουσαίρι (Αλαουί) {Arabs: Nusairi (Alawi)}
41) Άραβες Χριστιανοί (Arabs Christians)
42) Ιουδαίοι (Jews)
43) Αραμαίτες: Συρο Ορθόδοξοι Χριστιανοί (Ιακωβίτες)
{Arameans: Syrian Orthodox Christian (jacobite)}
44) Αραμαίτες Ανατολικο Συρο Χριστιανού (Χαλδαίοι)
{Arameans: East Syrian Christian (Chaldean)}
45) Κιρκάσιοι και σχετικές ομάδες (Circassians and related
groups)
46) Τσετσένοι και Ινγκούσοι (Chechen and Ingush)
47) Γεωργιανοί (Georgians)
48) Λαζοί (Laz)
Εάν στο μακροσκελή αυτό κατάλογο προστεθούν και ορισμένες
άλλες εθνότητες που πιθανόν να συμπεριλαμβάνονται στο εσωτερικό
του παραπάνω δημοσιευμένου καταλόγου των 48 εθνοτήτων, ωστόσο
η αναγνώρισή τους δεν είναι ευχερής, η ύπαρξη όμως των οποίων
είναι αδύνατον να αμφισβητηθεί επιστημονικά όπως:
1. των Σάννων ή Τσάνων
2.των Αφσάρων ή Ισαύρων
3. Των Κολχών ή Μιγγρέλων
4. των Βιθυνών
5. των Πομάκων
6. των Γαλατών ή Γαλογραικών
7. των Μεσοχαλδηνών
8. των Ζεϊμπέκων Θρακών
9. των Μελχιτών ελληνοφώνων
10. Των Γκρουσινέρ
Τότε σαφώς ο αριθμός των εθνοτήτων της Τουρκίας σήμερα
εκτινάσσεται στις 58 οι οποίες και θα ερευνηθούν ενδελεχώς κατά
την επιστημονική του όρου έννοια στα επόμενα κεφάλαια του βιβλίου
μου ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ.
