«Αυτοφωτογραφήσεις – Selfies», σελ. 99
Εκδόσεις Λεξίτυπον
Αθήνα 2022
Μαρία Σ. Άνθη
Οι «Αυτοφωτογραφήσεις» ή «Selfies» στην αγγλική γλώσσα, είναι ροές έµπνευσης, υπενθυµίσεις που απελευθερώνουν τη µνήµη όταν η ποίηση περιπλέκει εκεί µέσα τις συµπυκνωµένες λέξεις της, γεµάτες νόηµα. Οι «Αυτοφωτογραφήσεις» έχουν κυρίως την αγάπη, το µέλλον, την ανάµνηση, το αίσθηµα και την ανάγκη ύπαρξης για όλα τα συναισθήµατα που η ελευθερία αναδύει την πλέρια φύση της.
Πρόκειται για εσώτερες, βαθιές σκιαγραφήσεις πριν από ένα λεπτό, δύο λεπτά, µίαµέρα, δύο ώρες, µήνες, χρόνια… Σηµατοδοτούν τον έρωτα στη ζωή µας, την αγάπηπου δώσαµε και πήραµε, την ώρα, την εποχή της αναζήτησης, το ερώτηµα. Ίσως γιατίέρχονται πολλές εσωτερικές selfies, απανωτές, η µία καλύτερη από την άλλη!
Σε αυτή την ποιητική συλλογή περιλαµβάνονται ποιήµατα και µερικά δοκίµια. Κάποια ποιήµατα τα έγραψε η Μαρία Άνθη παλαιότερα, φιλοσοφώντας πάνω στο ερώτηµα «τι εστί ζωή», ενώ άλλα είναι εµπνευσµένα από µέρη που είτε έζησε είτε επισκέφθηκε πρόσφατα. Αυτά τα ποιήµατα προσπάθησε να έχουν ένα νεανικό άρωµα, έναν τόνο σύγχρονο και να απαθανατίζουν τη στιγµή ενός εξωτερικού και εσωτερικού κόσµου…
Selfies
In pearls the gleams of that day,
I turned to sunsets, the future to gaze upon.
It was an apparition in youth the sweet waters,
in oestrus a childlike naivety.
In your eyes the storm became a dawn,
I too started for new dreams.
Flashes and flashes extinguished the storm,
of selfishness the sweet instillations.
I gave you black sweet wine.
How contemplation can leave you…
A sob of joy!
And then I drew a stroke,
of seas and stars,
where I had taken a selfie of us…
(Maria S. Anthi)
Αυτοφωτογραφήσεις
Στων µαργαριταριών τις λάµψεις της ηµέρας εκείνης,
στράφηκα σε ηλιοθεάσεις, το µέλλον να ατενίσεις.
Ήταν µια οπτασία στης νιότης τα γλυκά νερά,
στον οίστρο µια παιδική αφέλεια.
Στων µατιών σου η θύελλα γινόταν χαραυγή,
κι εγώ ξεκίνησα για νέα όνειρα.
Λάµψεις και εκλάµψεις έσβησαν την τρικυµία,
του εγωισµού τις γλυκές ενσταλάξεις.
Κρασί µαυροδάφνη σου έδωσα.
H ενατένιση πως να σε αφήσει…
Χαράς λυγµός!
Κι ύστερα τράβηξα µια πινελιά,
σε θάλασσες κι αστέρια,
που µας είχα αυτοφωτογραφίσει…
(Μαρία Σ. Άνθη)