Δρ. Στέφανος Βογαζιανός – Ρόυ
Ιστορικός – Εθνολόγος (Ph.D, Glasgow University)
Είναι εξ ίσου αστείο το να επιχειρεί κανείς να αποδείξει την ελληνικότητα της Μακεδονίας, κάτι απόλυτα αναμφισβήτητο ,τουλάχιστον από τότε που διατηρούνται αρχεία ιστορίας ή ιστοριογραφίας , με το να επιχειρείται να αποδειχθεί η σχέση των μοντέρνων Σλαβομακεδόνων με τους αρχαίους Έλληνες Μακεδόνες.
Επειδή ωστόσο κάποια τμήματα της Ιστορίας είναι τόσο αυστηρά τεκμηριωμένα ώστε δεν επιδέχονται αλλαγές , αντίθετα με κάποια άλλα που οι μεταγενέστερες ανακαλύψεις ή / και η μονοδιάστατη επεξεργασία τους απαιτούν περαιτέρω αποκωδικοποίησή τους , καλό είναι να θυμόμαστε, και κυρίως όσοι εθελοτυφλούν για την επιστημονική πραγματικότητα για λόγους οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων, τι λένε οι πρωτογενείς γλωσσολογικές και ιστορικές πηγές για κάποιες από τις παγιωμένες ιστορικά ανθρωπογεωγραφικές ενότητες , και συγκεκριμένα για την περιοχή της Μακεδονίας.
Το επίθετο « μακεδνός-ή-όν» είναι ο εκδωρισμένος τύπος του «μηκεδανός-ή—ό» που σημαίνει «μακρός» ή « υψηλός» (στην Δωρική διάλεκτο το η γίνεται α ). Ο τύπος « μηκεδανός» υπήρχε τουλάχιστον από τον 9 ο π.Χ. αι. , αφού τον βρίσκουμε στην Ομήρου Οδύσσεια, ΙΙ . 106 ( « μηκεδανός αίγειρος » = λεύκα ψηλή). Μεταξύ άλλων, μεταγενεστέρων συγγραφέων που τον χρησιμοποιούν είναι ο ποιητής Νίκανδρος που πιθανώτατα ήκμασε κατά το 160 π.Χ. (Νικ. Θηριακά , 472, « μηκεδαναί ελάται»= ψηλά έλατα) , ο ιαμβογράφος Λυκόφρων που ήκμασε κατά το 270 π.Χ. (Λυκ. 1273, « μηκεδαναί νάπαι»= μακριές δασώδεις κοιλάδες) και βέβαια ο μεγάλος ιστορικός του 5 ου π.Χ. αι. Ηρόδοτος (Ηρόδ. Ι, 56 όπου , μιλώντας για τους Δωριείς, γράφει ότι μεταξύ των άλλων περιοχών όπου είχαν εγκατασταθεί ήταν και « οι περιοχές γύρω από το όρος Πίνδος , που αποκαλούνται Μακεδναί», βλέπουμε δηλαδή ότι ο μεγάλος αυτός ιστορικός χρησιμοποιεί το επίθετο με την Δωρική του μορφή και μάλιστα σαν τοπωνυμικό πια , για να ονομάσει τα μέρη της περιοχής όπου εγκαταστάθηκε το Ελληνικότατο φύλλο των Δωριέων, δίνοντάς τους το όνομα με το οποίο είναι γνωστά και σήμερα.
Το επίθετο «μακεδνός» μπορεί να αναλυθεί στις επίσης Ελληνικές λέξεις «μάκος» που είναι ο Δωρικός τύπος του «μήκος» και στο «εδανός» ,έναν εναλλακτικό τύπο του «εανός», που, προερχόμενος από το «εϋ΄ς» = αγαθός, γενναίος, ευγενής, σημαίνει « λαμπρός, έξοχος, ο σε μεγάλο βαθμό κατέχων ή πράττων κάτι» (λεξίλογος Βουττμάνου στο λήμμα «εανός»). Κατά συνέπεια το επίθετο «μακεδνός» ή «μηκεδανός» σημαίνει «ο έχων εξέχον (μεγάλο) μήκος ή ύψος» και άρα «μακεδνή ή μακεδονία χώρα» , κατά εξομοίωση του επιθέτου σε τοπωνυμικό και εν συνεχεία σε κύριο με την μοντέρνα σε -ία κατάληξη (όπως Θεσσαλία, Αμφιλοχία, Αιτωλοακαρνανία, Αχαϊα, Μεσσηνία κλπ) σημαίνει « επιμήκης ή υψίπεδος περιοχή».
Ας δούμε τώρα τις πρωτογενείς πηγές για την σχέση της Μακεδονίας με την εθνολογική ταυτότητα των φύλλων που την πρωτοκατοίκησαν. Ο ιστορικός Ηρόδοτος , το μεγαλύτερο ίσως αρχαίο θησαυροφυλάκιο γνώσεων για τους λαούς της ΝΑ Ευρώπης, της Αφρικής και της ΝΔ Ασίας, μας λέει επί λέξει στο 1 ο βιβλίο του, κεφ. 56: « Αυτά τα φύλλα , δηλαδή το Ιωνικό και το Δωρικό , ήταν τα αρχαιότερα απ’όλα (εννοεί βέβαια όσον αφορά τον Ελλαδικό χώρο), το πρώτο Πελασγικής και το δεύτερο Ελληνικής καταγωγής».
(Εδώ ο Ηρόδοτος, υπακούοντας και αυτός στη γενικότερη αντίληψη της εποχής του που τοποθετούσε την Ελληνοποίηση του Ελλαδικού και Αιγαιακού χώρου μετά την Έλευση των Δωρικών φύλλων που επέφερε σε μεγάλο βαθμό τον πρώτο μεγάλο αποικισμό και την οριστική ανθρωπογεωγραφική και γλωσσική διαμόρφωση του φυλετικού «χάρτη» της Ελλάδας, και ξέροντας ότι τα Ιωνικά φύλλα προϋπήρχαν της Δωρικής καθόδου, κάνει το λάθος να μην θεωρεί Ελληνικής καταγωγής τα Ιωνικά φύλλα σ’αυτό το χωρίο, κάτι που όμως διορθώνει στο αμέσως επόμενο).
Συνεχίζουμε λοιπόν με το Ι. 56: « Το Πελασγικό φύλλο δεν έχει ποτέ εγκαταλείψει τις περιοχές της αρχικής του εγκατάστασης, το Ελληνικό όμως έχει περιπλανηθεί συχνά και σε μεγάλη ακτίνα. Κατ’αρχήν , στην εποχή του βασιλιά Δευκαλίωνα , κατοίκησε στην περιοχή της Φθίας, εν συνεχεία στην εποχή του Δώρου, γιού του Έλληνα (που ήταν γιος του Δευκαλίωνα) κατοίκησε την περιοχή που ονομάζεται Ιστιώτις, στις υπώρειες της Όσσας και του Ολύμπου.
Όταν εκδιώχθηκε από την Ιστιώτιδα από τη φυλή των Καδμείων, εγκαταστάθηκε στις πέριξ της Πίνδου περιοχές οι οποίες αποκαλούνται Μακεδναί (επιμήκεις και με οροπέδια). Από εκεί πάλι μετανάστευσε στην Δρυοπία και τέλος από την περιοχή αυτή μετανάστευσε στην Πελοπόννησο όπου και πήρε το όνομα «Δωριείς».
Βλέπουμε λοιπόν ότι και το όνομα «Μακεδονία» είναι ετυμολογικώς καθαρά Ελληνικό τουλάχιστον από τον 9 ο π.Χ. αι., και η ομώνυμη περιοχή τοποθετείται γεωγραφικά σε καθαρά Ελληνικής επικράτειας έδαφος τουλάχιστον από τον 5 ο π.Χ. αι. και τέλος και οι κάτοικοί της πριν ακόμα και από την Κάθοδο των Δωριέων ήταν Έλληνες ,γιατί ο Ηρόδοτος κάνει σαφέστατο το ότι οι μετέπειτα ονομασθέντες Δωριείς , τους οποίους μάλιστα ονομάζει Έλληνες , κατοίκησαν την Μακεδονική («επιμήκη και υψίπεδο») περιοχή της Πίνδου, ΠΡΙΝ ακόμα εγκατασταθούν στην Πελοπόννησο ,δηλαδή πριν ακόμα και από το 1100π.Χ. ή το 1200 π.Χ. ,αφού οι πιο πρόσφατες έρευνες έχουν «ανεβάσει» το χρονική έναρξη των μεταναστευτικών εισβολών των Δωριέων στην Πελοπόννησο κατά 100 περίπου χρόνια.
Σε μία λοιπόν και μόνο μία Μακεδονία αναφέρονται αποκλειστικά οι πρωτογενείς πηγές και αυτή είναι Ελληνική και μόνο Ελληνική. Η Ιστορία το κραυγάζει ασταμάτητα αυτό μέσα στη ροή των αιώνων και θα χαστουκίζει με τις αδήριτες πηγές της όσους προσπαθούν να την παραχαράξουν.
Η τιμωρία της είναι πάντα η ίδια και το ίδιο αμείλικτη για τους επίδοξους βιαστές της : τους γράφει πάντα με ανεξίτηλο μελάνι στις μαύρες δέλτους της και τους προβάλλει σαν κωμικοτραγικά παραδείγματα προς αποφυγή για όσους θα προσπαθήσουν μελλοντικά και πάλι να την παραποιήσουν.
