ΑΠΌΣΠΑΣΜΑ Από το βιβλίο «Απωστικές Δυνάμεις Ιπτάμενων Δίσκων» Μαρία Σ. Άνθη. Εκδόσεις Λεξιτυπον. 2018
—– κεφ. 5.9 Η Κατάρρευση Απωστικού Πεδίου, το Βαρυτόνιο και η Πρώτη Αρχή μέσα στον Ιπτάμενο Δίσκο
Όταν έχει κάνει κάποιος βαθιά έρευνα, υπάρχει η αυτοσυγκέντρωση σε πολύ υψηλό βαθμό, γιατί αντιμετωπίζει το άγνωστο, το αβέβαιο. Είναι πολύ πιθανό η γένεση του ζωτικού βαρυτονίου να προέρχεται από την κατάρρευση της φωτιάς (ενός λευκού φωτός) μέσα στην αλλαγή τού αγωγού από τη μια απόληξή του στην άλλη. Αυτή η αλλαγή τής φοράς των δυνάμεων συντελείται όταν δεν βρίσκουν το όμοιο, προκειμένου μέσα στη βιο-ενέργεια να κάνουν τις απαραίτητες συνδέσεις. Εδώ μιλάμε για κάτι άλλο και όχι για την ενέργεια που γνωρίζουμε μέχρι τώρα.
Η ενέργεια, η πρώτη αρχή, έχει τη βάση της στον κόσμο τής άπωσης. Εκτός από τα ρεύματα και τα κύματα, έχει και τον σπινθήρα της. Όταν αυτός ο σπινθήρας δεν βρει τη βιο-ενέργεια όχι μόνο πετρώνει, αλλά καταρρέει κι ένας ολόκληρος κόσμος όταν δεν βρει τον κατάλληλο χώρο για να επιβιώσει. Εκεί ακριβώς εμφανίζεται το βαρυτόνιο, το οποίο είναι αποτέλεσμα δυνάμεων και όχι ενέργειας. Ανήκει στην έλξη. Η ενέργεια μένει ατόφια όπως ήταν στην αρχή της εκκίνησής της.
Έτσι, αυτή η φωτιά είναι σε μορφή πύρινων γλωσσών είναι από κάτω από τον απωστικό κόσμο. Ο σπινθήρας είναι λευκός (γιατί είναι μέσα σε ψυχρό είδος) καθώς προκύπτει και πάλι θερμότητα αλλά άλλου είδους, αντίθετη, που θα ονομάσουμε ψυχρή. Η ένωση αέρα και νερού δημιούργησαν έναν απαλό κυματισμό και έδωσαν το δικαίωμα των συνδέσεων, όμως στο αντίθετο των θερμικών δυνάμεων, που είναι στις ψυχροδυναμικές ή κρυοδυναμικές.
Η γένεση της βαρύτητας με την ένωση γης και φωτιάς που είναι το στερεό σώμα με τον πυρήνα του, καταναλίσκει στερεό, ενώ στη γένεση της άπωσης καταναλίσκει ο αέρας ύδωρ και το ύδωρ είναι ζωτικό φως, ένα φωτόνιο που πετρώνει όταν βρει το βαρυτόνιο, εκτός κι αν στην παρεμβολή βρει το παρόμοιο ή όμοιο μέσα στη βαρύτητα. Το υγρό με το αέριο καταναλίσκουν την πρώτη αρχή, το φωτόνιο από την καύση του που δεν είναι ακριβώς καύση.
Είναι η παραγωγή του. Βρισκόμαστε στον αντίθετο κόσμο με μια ενέργεια παραπάνω ενώ στην βαρύτητα έχουμε τη στερεά ενωμένη ουσία με τη φωτιά γι’ αυτό και στο βαρυτικό πεδίο η πλειονότητα είναι πύρινες μάζες. Στην άπωση ως πύρινη μάζα δεν συναντάται τίποτα, ούτε καν μάζες, δεν έχουν τα σωματίδια τα οποία μοιάζουν σαν το κούφιο καρύδι. Έτσι οι καταρρεύσεις συντηρούν τη βαρύτητα (και τη γέννησαν), η οποία έχει μέσα της την πρώτη αρχή.
Όταν δεν γνωρίζουμε τη βάση των βαρυτονίων και το σπόρο τους και μένουμε μόνο στα τελικά αποτελέσματα ενός ηλιακού συστήματος, που είναι ένας κόκκος άμμου στη μεγάλη διάσταση, την υπερ-διάσταση, τότε πώς μπορεί κάποιος να κατασκευάσει το υλικό που θα επιστρώσει ένα δυναμικό αστρόπλοιο ή Ιπτάμενο Δίσκο, ώστε να υπερνικήσει τα συστήματα και να διαπεράσει τα πάντα φθάνοντας πίσω στο σημείο τής εκκίνησης;
Πώς θα τεθεί σε λειτουργία η ενέργεια ψυχρού φωτός αν δεν την εφελκύσουμε από το σπινθήρα της; Πώς θα γίνει αυτός ο κόσμος καλύτερος, ώστε η ανθρώπινη βιο-ενέργεια να δεχθεί την άπωση σε περιβάλλον τέτοιο αυξάνοντας τη συχνότητα του εγκεφάλου μας; Γι’ αυτόν τον λόγο σε αυτό το λεπτό σημείο τα διαστημικά προγράμματα είναι μια σκέτη αποτυχία και απογοήτευση για την εξέλιξη του ανθρώπου ( σελ. 111).
