Μια καλοστημένη ιστορία είναι τα περί εξόδου από την κρίση που διαλαλούν εδώ και χρόνια όλοι οι κυβερνώντες, ο καθένας από την δική του σκοπιά. Με συνεχείς παραινέσεις για οικονομία και αυτοσυγκράτηση, με αλλεπάλληλες νουθεσίες και κατηγορητήρια για τους αντιπάλους, οι εκάστοτε κατέχοντες τα ηνία της χώρας προσπαθούν να επιβληθούν με κάθε μέσον και τρόπο, θεωρώντας πως εφεξής η χώρα μπαίνει σε αναπτυξιακή τροχιά, ανεξαρτήτως αν τα νοικοκυριά δεν έχουν ούτε καν τα στοιχειώδη στην μεγάλη τους πλειοψηφία.
Στήνουν λοιπόν βάσει του σχεδίου γιορτές και πανηγύρια, ανακοινώνουν ότι το έλλειμμα μειώθηκε, παρουσιάζοντας κάθε φορά και νέα στοιχεία για την πτώση της ανεργίας και την αύξηση της απασχόλησης, ασχέτως αν η μαύρη εργασία δίνει και παίρνει. Η Ελλάδα όπως την βλέπουν οι ξένοι επενδυτές είναι ένα ξέφραγο αμπέλι όπου ο καθένας μπορεί να διεισδύσει και να καρπωθεί από την ανομία αλλά και την δουλοπρεπή συμπεριφορά των κυβερνήσεων.
Και αυτό δεν ισχύει μόνο τα τελευταία επτά χρόνια αλλά από δεκαετίες, την στιγμή που κανείς δεν έπραττε το παραμικρό για να βγει η χώρα από την μιζέρια, να δοθεί η ευκαιρία στους πολίτες να βρουν τον τρόπο να αναπτύξουν τις ικανότητές τους, να ανέβει με λίγα λόγια αποτελεσματικά το επίπεδο του κόσμου.
Όχι, τους πολίτες τους θέλουν πειθήνια όργανα – κάτι βέβαια που ισχύει και παντού στον κόσμο, με την διαφορά πως εδώ δεν υπάρχει ούτε υπήρχε ουσιαστική αμφισβήτηση, για να μην μιλήσουμε για πολιτισμό. Τους θέλουν λοιπόν υποτελείς να παρακαλούν για ένα κομμάτι ψωμί, που όταν τους το πετούν, θαρρείς πως τους κάνουν χάρη. Μάλλον λοιπόν θα πρέπει να είναι πολύ ικανοποιημένοι που ο κόσμος εξακολουθεί να τους εμπιστεύεται την τύχη του, ένας κόσμος που δεν έχει ακόμη υπερβεί τα όρια της υπομονής για όλα τούτα που του σερβίρουν καθημερινά.
Η Ελλάδα για μια ακόμη φορά αποδεικνύει πως μπορεί να χρησιμεύσει ακόμη για καιρό ως πείραμα για την εφαρμογή πολιτικών εξακολουθητικής λιτότητας, με κυβερνήσεις που παίζουν το παιχνίδι των τραπεζών και πολιτικούς που ανακοινώνουν στοιχεία κατάλληλα για μελέτη περί του τρόπου εναπόθεσης των όποιων ελπίδων στο λεγόμενο ζωτικό ψεύδος.
Αφήνεται, με λίγα λόγια, η κατάσταση να φτάσει επίτηδες στο απροχώρητο, για να διαπιστωθούν αφενός οι εναπομείνασες αντιστάσεις και αφετέρου το μέγεθος της αδιαφορίας των ίδιων των πολιτών για το μέλλον τους.
Καλοστημένη ιστορία λοιπόν το χρέος και η πτώχευση, για να σπεύσουν με ζέση και διακαώς οι υποψήφιοι σωτήρες να προσφέρουν από την φαρέτρα τους και να ικανοποιήσουν τον κόσμο ότι τάχα υπάρχουν και συμπαραστάτες κατά την διάρκεια της τραγωδίας. Αν μη τι άλλο, το σατανικό αυτό παιχνίδι παίζεται με μανιώδεις παρτενέρ, οι οποίοι φιλοδοξούν να έχουν δια βίου τα πρωτεία.
Να περιμένετε λοιπόν και άλλες ανακοινώσεις περί επικείμενης «ομαλότητας», περί αναδιάρθρωσης της οικονομίας, περί γενικής βελτίωσης των οικονομικών, περί μιας υποτιθέμενης νέας αναδυόμενης αγοράς. Οι κανόνες αυτού του παιχνιδιού αξιώνουν το να ζει κανείς, όπως είπα, σε ζωτικό ψεύδος, τρέφοντας ελπίδες για μια ζωή που δεν πρόκειται να ζήσει ξανά.
Οι οδηγίες για την ολοκλήρωση αυτού του πειράματος αυτοκτονίας των λαών και επιβίωσης των πολυεθνικών, που μετακινούν τις έδρες τους κάθε φορά εκεί που υπάρχει περισσότερη φτώχεια και φτηνή εργασία, οι νουθεσίες για να κρατηθεί ο κόσμος μακριά από τα κέντρα αποφάσεων που βρίθουν από διαφθορά και σήψη – και φυσικά όχι για το καλό του – συνεχίζονται ασταμάτητα γιατί μόνο έτσι θα ολοκληρωθεί ο στόχος που δεν είναι άλλος από την ολοκληρωτική εξουδετέρωση των όποιων διεκδικήσεων.
Με λίγα λόγια: οι ευχές για τον καθένα είναι να έχει την «δουλίτσα του» και ας παίρνει ψίχουλα, «να τον έχει ο Θεός καλά και να παρακαλά να ξυπνήσει την επόμενη μέρα υγιής». Αυτό όλο αποκαλείται απλά νέος Μεσαίωνας και Μιζέρια σε όλα, στον Πολιτισμό την Κουλτούρα, την Παιδεία.
Αυτόν τον Μεσαίωνα καλούμαστε όλοι καθημερινά να αφομοιώσουμε. Όταν οι ελάχιστες κατακτήσεις των προηγούμενων δεκαετιών έγιναν ρημάδι λόγω της απόλυτης υποτέλειας και απάθειας των μαζών.
