Όποιος προκαλεί και ξεκινάει ένα πόλεμο δεν σημαίνει ότι και τον κερδίζει, τις τελευταίες μέρες βλέπουμε μια διπλωματική αντεπίθεση της Ελλάδας απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο, που έχει αντιστρέψει το κλίμα υπέρ της κατατροπώνοντας ουσιαστικά την Τουρκία σε κάθε της κίνηση. Πέρα από τη συμφωνά Ελλάδας – Αιγύπτου για την οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών ΑΟΖ, που κυριολεκτικά αχρηστεύει το σύμφωνο Τουρκία – Λιβύης, μια σειρά από Ευρωπαϊκές χώρες αντιλαμβάνονται το κίνδυνο στην Ανατολική Μεσόγειο και υποστηρίζουν τις θέσεις της Αθήνας. Εμφαντική είναι η στάση της Γαλλίας με την έμπρακτη υποστήριξη των Ελληνικών θέσεων και την αποστολή φρεγάτας και αεροπλανοφόρου.
Οι χώρες της Ευρώπης αντιλαμβάνονται ότι ο κίνδυνος δεν είναι μόνο για την Ελλάδα καθώς γίνεται μια απόπειρα για ισλαμοποίηση της Μεσογείου που σημαίνει απειλεί ταυτοχρόνως απειλή του Ισλάμ για την Ευρώπη. Οι κοινωνίες της Ευρώπης ανησυχούν από τις επεκτατικές ορέξεις του Ερντογάν και τα κύματα λαθρομεταναστών που προωθεί προς τη δύση δημιουργώντας έτσι εστίες ισλαμόφιλες όπου θα έχει τη δυνατότητα να διαταράξει τις ισορροπίες στην Ευρώπη. Αυτόν τον κίνδυνο αντιλαμβάνεται αργά αλλά σταθερά η Ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία.
Μπορεί η Γερμανία και η Μέρκελ προσωπικά να νιώθουν άβολα με τη σύμμαχο Τουρκία και τις αναπτυγμένες οικονομικές συναλλαγές που έχουν, όμως δεν μπορούν να αγνοήσουν τις κοινωνικές επιδράσεις των πολιτών της Γερμανίας και της Ε.Ε.
Κατ’ ανάγκη λοιπόν και οι απρόθυμες πολιτικές ηγεσίες κρατών της Ευρώπης θα συνεργαστούν και θα υποστηρίξουν την Ελληνική διπλωματία. Προς αποφυγή ενός θερμού επεισοδίου στο Αιγαίο, θα έλθει σε συμβιβασμό ο Ερντογάν με τις Ευρωπαϊκέ δυνάμεις ή θα τολμήσει να συγκρουστεί με αυτές;
Το ερώτημα αυτό πλανάται κι όπως φαίνεται μέχρι τις Αμερικάνικες εκλογές όπου κρίνεται η τύχη του “φίλου” του, Ντόναλντ Τραμπ όπου οι προβλέψεις για τη νίκη του δεν είναι και τόσο ευοίωνες Υπό αυτές λοιπόν τις συνθήκες ο Ερντογάν θα κάνει το απονενοημένο διάβημα;
Κανείς δεν ξέρει τι θα συμβεί όταν η μεγαλομανία ενός ηγέτη τίθεται σε Ιστορική δοκιμασία. Αυτή τη στιγμή ο Ερντογάν είναι απελπισμένος, βρίσκεται σε αδιέξοδο κι αυτό δεν μπορεί να το καταπιεί. Το πιθανότερο είναι να καταλήξει ως ένα τραγικό πρόσωπο της Ιστορίας, μια φιγούρα τραγική, αλαζονική.
Ένας πόλεμος είναι πάντα κοστοβόρος και ζημιογόνος. Όποιος τον προκαλεί δεν σημαίνει ότι θα τον κερδίσει κιόλας. Η Γερμανία ξεκίνησε δύο πολέμους τον πρώτο και το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και τους έχασε και τους δύο. Η Αμερική κέρδισε το πόλεμο στο Ιράκ αλλά μετά από 15 έτη αποχωρεί σιγά – σιγά με μεγάλο οικονομικό κόστος.
Ο πόλεμος με άλλα λόγια στη σύγχρονη εποχή είναι από ζημιογόνος έως καταστροφικός για τις δυνάμεις που τον επιχειρούν. Η Τουρκία ήδη υφίσταται τις παρενέργειες της επιθετικότητας της. Τα τελευταία χρόνια στη Λιβύη, στη Συρία, με τη δραματική πτώση της οικονομίας της και τη δραματική πτώση της τουρκικής λύρας. Το μέτωπο που έχει ανοίξει τώρα ο Ερντογάν με την Ελλάδα και η διαρκής τριβή με το κίνδυνο ενός θερμού επεισοδίου, θα έχει πολύ μεγαλύτερες οικονομικές επιπτώσεις. Ειδικότερα στο τουρισμό και στις ξένες επενδύσεις καθώς και τη φυγή κεφαλαίων από τη χώρα.
Βέβαια επιπτώσεις οικονομικές και μάλιστα σοβαρές μπορεί να έχει και η Ελλάδα από ένα ενδεχόμενο θερμό επεισόδιο. Τι κινεί όμως τον Ερντογάν σε μια τέτοια ριψοκίνδυνη περιπέτεια για τη χώρα του; Προφανώς δεν είναι τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της χώρας του μόνο για τα ενεργειακά αποθέματα της Ανατολικής Μεσογείου, Η κυριότερη αιτία όπως συγκλίνουν πολλοί αναλυτές είναι πώς θα διατηρήσει τη δική του προσωπική εξουσία και ο Εθνικισμός είναι το τελευταίο του χαρτί.
Φοβάται ότι αν χάσει την εξουσία οι εσωτερικοί αντίπαλοί του μέσα στην Τουρκία θα τον κάτσουν στο σκαμνί για διαφθορά και βλάβη στα συμφέροντα της Τουρκίας. Οι περίπτωσή του για πολλούς αναλυτές θυμίζει τον απαγχονισμό του Μεντερέ.
