Όταν το πολιτικό σύστημα δεν διασφαλίζει τη Δημοκρατία των πολιτών, τότε χρειάζεται μια σειρά παρεμβάσεων από το ίδιο το κράτος κι όταν αυτό δεν γίνεται τότε το σύστημα διαβρώνεται από σωρεία σκανδάλων.
Ασφαλώς και δεν περιμέναμε, την περίπτωση του Ευρωβουλευτή Δημ. Παπαδημούλη για να διαπιστώσουμε ότι αρκετοί γίνονται πλούσιοι από την πολιτική. Είναι διαχρονικό το φαινόμενο του πλουτισμού. Σε κάθε κόμμα υπάρχουν κι αυτοί που πλούτισαν διαχρονικά.
Ο Σύριζα είχε το ¨ηθικό πλεονέκτημα”, όσο δεν είχε ασκήσει εξουσία και αυτό το πλεονέκτημα διατυμπάνιζε και κουνούσε σαν σημαία.
Μετά από πέντε χρόνια στην εξουσία πολλά ερωτηματικά υπάρχουν και για τα δικά του στελέχη που επιβεβαιώνουν το γνωστό αυτό φαινόμενο, να μπαίνουν στην πολιτική κάποιοι μισθοσυντήρητοι και να αποχωρούν όταν έχουν κάνει κάποιες περιουσίες, ώστε να μην δουλέψουν ούτε τα εγγόνια τους άλλο.
Ο πλούτος αυτός δεν δικαιολογείται από το μισθό τους, αλλά από τις μπίζνες που έκαναν επενδύοντας το μισθό τους και όχι μόνο, δίνοντας δουλειές σε δικούς τους ανθρώπους σε φιλικές εταιρίες και φιλικές Μ.Κ.Ο
Φυσικά πολλοί δεν είχαν πρόβλημα με το πόθεν έσχες γιατί τεχνικά δε μπορούν να καλύψουν όλες τις τυπικές νομικές προϋποθέσεις αφού μπορούν να εμφανισθούν ως επενδυτές σε Real estate, μπορούν να επενδύσουν σε μετοχές, μπορεί να κερδίσουν το λαχείο και το τζόκερ.
Υπάρχουν πολλές τεχνικές σε αυτά τα θέματα για να αυγατίσουν τα λεφτά και δεν είναι ανάγκη να ακολουθήσουν τη μέθοδο των offshore εταιριών και τις καταθέσεις στην Ελβετία που μπορεί να αποκαλυφθούν από κάποια λίστα τύπου Λαγκάρντ
Οι περισσότεροι δεν είναι προκλητικοί από τους πολιτικούς που πλουτίζουν σαν τον Τσοχατζόπουλο, το Παπαντωνίου και το Μαντέλη αλλά είναι μεθοδικοί.
Επενδύουν εκεί που θα έχουν σίγουρα κέρδη αφού φροντίζουν τόσο οι προμηθευτές όσο και οι επιχορηγούμενοι να είναι στον δικό τους φιλικό κύκλο. Πολλοί γνωρίζουν το μέγεθος της διαφθοράς αλλά δεν μπορούν να το αποδείξουν.
Οι Μ.Κ.Ο π.χ που μπαίνουν στα μεγάλα προγράμματα εκατομμυρίων ευρώ, δεν είναι τυχαίες και ελάχιστες μπαίνουν σε αυτό το κλειστό κύκλο. Μπαίνουν εκεί που όπως λέει ο λαός έχουν δόντι πολιτικό. Έτσι πολλοί πλούτισαν από τη διαχείριση των Ευρωπαϊκών προγραμμάτων των Ε.Σ.Π.Α και τα διάφορα πακέτα της Ευρώπης στα διάφορα παραγωγικά υπουργεία τα οποία διαχειρίζονται Ευρωπαϊκούς πόρους.
Τίποτα από αυτά όλα βέβαια δεν είναι κάτι καινούργιο, η δουλειά αυτή γίνεται τουλάχιστον τα τελευταία 40 χρόνια. Κυβερνήσεις έρχονται και παρέρχονται και οι πλουτίσαντες πολιτικοί μένουν για να χαρούν τον κόπο τους…
Είναι λέει ο λαός ίδιον της εξουσίας να διαφθείρει και να διαφθείρεται. Θα λέγαμε ότι το κακό δεν είναι ότι ορισμένοι πολιτικοί από τους χιλιάδες που ασχολήθηκαν με τα κοινά πλουτίζουν. Είναι όμως η κορυφή της πυραμίδας. Το κακό είναι ότι δημιουργούν τις προϋποθέσεις στο περιβάλλον και στο κλίμα ώστε να διαφθείρεται όλη η διαδικασία που έχει να κάνει με την διάθεση των κοινοτικών πόρων.
Είναι ένα άλλο είδος πελατειακής εξουσίας και λαφυραγωγείας. Μιας λαφυραγώγησης των δημοσίων πόρων. Μια παθογένεια που δεν αντιμετωπίζεται αν δεν γίνει περισσότερο συμμετοχική η Δημοκρατία μας. Το θέμα για τον Σύριζα είναι ότι ήθελε να χρησιμοποιήσει την ηθικολογία κατά των πολιτικών του αντιπάλων και σήμερα γυρίζει μπούμεραγκ όπως π.χ έγινε με το σκάνδαλο Novartis.
Όντας κι αυτοί στην εξουσία, δεν έβαλαν το δάχτυλο στο μέλι, το έβαλαν και στη κουτάλα.
Η Δημοκρατία μοιραίως παραπαίει και αυτό γίνεται διότι ο λαός ψηφίζει αλλά κανείς δεν τον ρωτάει για τίποτα σε όσα για εκείνον η εξουσία αποφασίζει.
Ούτε τα νήματα μπορεί ο ίδιος να τα κινήσει, γιατί για να τα κινήσει θα χρειαστεί να αλλάξει το σύστημα , όμως κανέναν από τους ιθύνοντες αυτό δεν συμφέρει ούτε συγκινείται κανείς από τους χιλιάδες εξαθλιωμένους πολίτες. Η πάταξη της διαφθοράς είναι συνυφασμένη με τη πολιτική βούληση.
