Μετά τα μέτρα στήριξης στις χώρες του Νότου που έχουν ήδη πληγεί από την πανδημία, το μήνυμα που πήραν οι ισχυροί της Ευρώπης είναι ότι χωρίς να υπάρχει ανάπτυξη του συστήματος υγείας παγκοσμίως, καταστρέφεται η ίδια η οικονομία.
Ένα άλλο μήνυμα που πήραν ήταν ότι τα πάντα δεν κινούνται κερδοσκοπικά για μια για πάντα. Αυτό συμβαίνει, όταν δεν εξασφαλίζει την υγεία για νέα νοσοκομεία και υποδομές ενώ ταυτόχρονα να μπορεί να στηρίζει το εισόδημα του εργαζομένου. Το κυριότερο μήνυμα όμως το πήρε όταν συμπέρανε πως μια επόμενη πανδημία κανείς δεν μπορεί να την αποκλείσει.
Η Ευρωπαϊκή ένωση στηρίζει το κεφάλαιο και όχι τους μικρομεσαίους και τον άνθρωπο. Εκείνο που γινόταν με την οικονομική επιδότηση ήταν ότι ανέκαθεν είχε σκοπό τη κερδοσκοπία. Ένας τύπος κερδοσκοπίας, όπως έγινε στη φούσκα των ακινήτων με τα υψηλά δάνεια που τροφοδοτούσαν μια κατάσταση με υψηλές τιμές, υποδουλώνοντας μια ζωή τους καταναλωτές – αγοραστές κι αυτό γινόταν από το 1980 μέχρι το 2010.
Τη χρονική περίοδο αυτή, για πρώτη φορά δόθηκαν τόσα πολλά δάνεια με πολύ υψηλούς τόκους. Όταν δεν μπόρεσαν να εξυπηρετηθούν οι τράπεζες με τη κρίση, τα δάνεια τα φόρτωσαν στο κράτος καθώς ζητούσαν στήριξη. Ήταν τότε που όλοι οι πολίτες καταναλωτές, τα ασήμαντα τα είχαν για σημαντικά αγαθά. Όπως δάνεια για πολυτέλεια!
Βεβαίως στη δύσκολη αυτή συγκυρία, το κράτος χρηματοδότησε τις τράπεζες με χρήματα χωρίς να τα πάρει πίσω όπως και στα καταναλωτικά δάνεια το ίδιο έγινε. Όταν την περίοδο της κρίσης οι πελάτες ομαδικά απευθύνθηκαν στη δικαιοσύνη λόγω αδυναμίας αποπληρωμής. Έτσι με αυτή τη μεθοδολογία, το τραπεζικό σύστημα δεν έδωσε χρήματα απεναντίας τα πήρε πίσω.
Όπως απεδείχθη, δεν μπορούν όλα να κυλούν για πάντα με την ίδια πολιτική και τακτική στην οικονομία, τώρα το τραπεζικό σύστημα μέσω της Ε.Κ.Τ δεν μπορεί να πει όχι δεν θα δώσω χρήματα για την υγεία διότι αυτό σημαίνει ότι καταστρέφεται η οικονομία. Επειδή με άρρωστους ανθρώπους δεν κάνεις οικονομία.
Επομένως πρέπει να δοθούν χρήματα να γίνουν τεράστιες επενδύσεις για την υγεία και σε όλο το επικοινωνιακό σύστημα που εμπλέκεται με αυτήν εξ ανάγκης. Το κυριότερο όμως είναι να μην υπάρχουν περικοπές στην εργασία και να μην υπολειτουργεί το σύστημα υγείας. Το πώς θα σωθούν οι πτωχευμένοι αλλάζουν οι συσχετισμοί στις πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις, επειδή η καταναλωτική βάση έχει καταστραφεί.
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, θα μπορούσε να παρέμβει χρειάζεται παγκόσμια κυβερνητική πολιτική και όχι πολιτική όπως γίνεται σήμερα.
Η αλήθεια είναι ότι ήλθε ο ιός COVID-19 και τα ισοπέδωσε όλα, τους έπιασε όλους στον ύπνο και η κοινωνία νόμιζε πως ήταν στο ξύπνιο. Ξύπνησαν όλοι άραγε…
