Την ώρα που η χώρα δίνει μάχες σε πολλά επίπεδα και κερδίζει πόντους σε διπλωματικό επίπεδο, στη μάχη κατά του κορονοϊού, στην υποστήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και των ανέργων, ο Αλέξης Τσίπρας κάνει αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση. Χωρίς να έχει κάποιες εποικοδομητικές αντιπροτάσεις και δουλεμένο σχέδιο και πρόγραμμα.
Πέντε χρόνια έμεινε στην εξουσία και άφησε αθωράκιστη τη χώρα στη διεθνή διπλωματία, τώρα που η Ελληνική κυβέρνηση είχε δύο σημαντικές διπλωματικές επιτυχίες με την Αίγυπτο και την Ιταλία, κατηγορεί τη κυβέρνηση για ενδοτικότητα. Τι μας λέει;
Να προτιμήσουμε τη δική του απραξία για να μην έχουμε ενδοτικότητα. Μας θυμίζει τη δική του απραξία προφανώς για να μην υπάρχουν ανταλλάγματα. Στην ουσία ο Αλέξης Τσίπρας κάνει αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση, με λαϊκίστικο πρόσημο. Πλειοδοτεί στις παροχές αλλά δεν μας λέει από που θα βρεθούν οι πόροι.
Η κοινωνία όμως δεν έχει ξεχάσει ακόμα και ιδιαίτερα οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις την αβάσταχτη φορολογική πολιτική του Σύριζα. Εκεί θέλει να μας ξαναγυρίσει; Ας μας πει πού πήγαν αυτά τα λεφτά της φορολογικής λαίλαπας που ο ίδιος και το επιτελείο του επέβαλε. Μπορούμε να ξεχάσουμε τη διόγκωση του πελατειακού κράτους επί Σύριζα στους παρατρεχάμενους τους κόμματος που διορίστηκαν παντού; Σε αυτήν την πολιτική θέλει να μας ξαναγυρίσει;
Κάνει αντιπολίτευση με το ίδιο στυλ του Δεληγιάννη που αντιπολιτευόταν του Τρικούπη. Τι είναι ο Αλέξης Τσίπρας ο Δεληγιάννης του 21ου αιώνα;
Δεν είναι τυχαίο που το ένα τρίτο των ψηφοφόρων του, από τις τελευταίες εκλογές του έχει γυρίσει τη πλάτη. Δεν αντιλαμβάνονται πολλοί από αυτούς που τον ακολουθούν ότι δεν υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές της αριστεράς από τη δεξιά σε σχέση με την πολιτική που εφήρμοσε με το Πάνο Καμμένο.
Νομίζει ότι με την όψιμη Σοσιαλδημοκρατία που πλασάρει ότι μπορεί να πλανέψει ξανά τη κοινωνική βάση. Δεν βλέπει ότι οι “αγανακτισμένοι”, πήραν το μάθημά τους και κατάλαβαν στο τέλος ότι πλήρωσαν το τίμημα της αυταπάτης με πρόσθετους φόρους και τέταρτο μνημόνιο.
Βέβαια θα πει κανείς ότι είναι στριμωγμένος από τις συνεχείς αποκαλύψεις του δικού του πελατειακού κράτους που πήγαινε να στήσει του “νεοπλουτισμού”, στην άσκηση της εξουσίας, να καθυποτάξει τους αρμούς του κράτους και να καταργήσει στην πράξη την των εξουσιών.
Η ειρωνεία είναι ότι ο Σύριζα ως κληρονόμος της ανανεωτικής αριστεράς, κατέληξε Μακιαβελισμός μιας συντεχνίας της αριστεράς και της δεξιάς. Στα επιτεύγματά του είναι ότι ένωσε για ένα χρονικό διάστημα, το λαϊκισμό της δεξιάς με το λαϊκισμό της αριστεράς.
