Γράφει η Μαρία Άνθη
Η σειρήνες του πολέμου έχουν ήδη ηχήσει στην Ουκρανία ενώ ακόμη η διπλωματία έχει την πόρτα ανοιχτή μέσα σε όλη αυτό που ονομάζουμε Ουκρανική κρίση. Ήδη έχουμε τις εικόνες που κάνουν το γύρο του κόσμου με τη γενική επιστράτευση στην Ουκρανία, τη μετακίνηση πληθυσμού, στρατεύματα Ρώσων στις παραμεθόριες Ουκρανικές περιοχές και όλα αυτά δείχνουν που οδηγούνται οι διαπραγματεύσεις.
Μετά την πτώση της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, δόθηκαν υποσχέσεις από τη Δύση προς την Ρωσία, η οποία τις ξέχασε. Οι υποσχέσεις το 1990 από τη Δύση ήταν ότι δεν θα γινόταν η διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς εφόσον ο Κορμπατσόφ θα είχε συναινέσει στην επανένωση της Γερμανίας.
Ο Πούτιν δείχνει να έχει πάρει την απόφασή του να δείξει στη δύση πόσο ισχυρός είναι μετά και την αμφισβήτηση των κυριαρχικών του δικαιωμάτων στην Κριμαία με την παρουσία του ΝΑΤΟ το περασμένο καλοκαίρι. Αυτό πυροδότησε και όξινε την κατάσταση στο ζήτημα της εισόδου της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Κάτι που ο Πούτιν βλέπει να είναι η αρχή για μια σειρά άλλων γεωπολιτικών θεμάτων και επιρροής ακριβώς δίπλα από τα εδάφη του. Τη διεύρυνση της Ατλαντικής συμμαχίας σε χώρες της βαλτικής και όλες τις χώρες του ανατολικού μπλοκ στα Βαλκάνια δεν τη βλέπει με καλό μάτι και ήδη έχει εκφράσει τις αντιρρήσεις του.
Επομένως κάτω από αυτά τα τεκταινόμενα και υπό τις συνεχείς προειδοποιήσεις του ο Πούτιν σήμερα απειλεί να εισβάλει στην Ουκρανία. Η κατάσταση κρίνεται ιδιαίτερα σοβαρή κι ας κάνουν κάποιοι ότι όλα βρίσκονται υπό έλεγχο.
Στη μεταψυχροπολεμική εποχή, η μεγάλη Ρωσία είναι πιο συσπειρωμένη και το ζήτημα της Ουκρανίας είναι θέμα ζωτικό και υπαρξιακό. Αυτό είναι το ένα σκέλος το άλλο είναι το ΝΑΤΟ που δεν δείχνει να αφουγκράζεται τη Ρωσική στρατηγική όπου λέει ότι παράλληλα με τη διπλωματία ο Πούτιν είναι έτοιμος και σε στρατιωτικό επίπεδο να αντιμετωπίσει κάθε πρόκληση. Αυτό κάθε φορά το είδαμε με τις κινήσεις των Ρωσικών στρατευμάτων.
Το θέμα είναι ζήτημα ουσίας και βάθους, όσον αφορά το ρόλο του ΝΑΤΟ που ο ρόλος του και ο σκοπός του δεν είναι εκείνος για τον οποίο είχε κάποτε ιδρυθεί. Ο λόγος για τον οποίο είχε ιδρυθεί δεν είναι αυτός που υπάρχει σήμερα γιατί τίθεται υπό αμφισβήτηση η ειρήνη και η ασφάλεια όχι μόνο στην Ουκρανία αλλά και στην Ευρασία και την Ανατολική Μεσόγειο. Ας μην ξεχνάμε ότι από το ΝΑΤΟ έγινε ο πόλεμος στο Ιράκ, χωρίς την έγκριση του ΟΗΕ.
Στην περίπτωση της Ουκρανίας παραβιάστηκε η συνθήκη του Μίνσκ, που έχουμε μετά το 2015 για την περιοχή κι αυτή η παραβίαση έγινε από την Ατλαντική συμμαχία. Το περασμένο καλοκαίρι ο Πούτιν ανταπάντησε με ηλεκτρονικό πόλεμο για αυτή τη παραβίαση στο Αμερικανικό στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα.
Είναι γνωστό ότι η Λευκορωσία και η Ουκρανία δεν έχουν μπει στο ΝΑΤΟ και είναι ένας από τους στόχους του για το πρόγραμμα διεύρυνσης.
Κάποιοι θέλουν να προκαλέσουν τον πόλεμο ή έστω και εντάσεις ώστε να σπρώξουν το θέμα σε κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας διότι αγγίζει την οικονομία σε μια σειρά κρατών της Ευρώπης. Γι αυτό είχαμε παρεμβάσεις και από πλευράς της Γαλλίας και της Γερμανίας να κατευνάσουν τα πνεύματα το προηγούμενο διάστημα στη Ρωσία.
Ένας πόλεμος στην Ουκρανία θα ήταν ασύμφορος θα οξύνει την ήδη υπάρχουσα κρίση της Ευρώπης. Επομένως η Ευρώπη πρέπει να αποφύγει και τις κυρώσεις που κάποιοι κύκλοι επιθυμούν καθώς και την επιδείνωση της Ενεργειακής κρίσης η οποία επίκειται.
Το ερώτημα που τίθεται είναι γιατί κάποιοι έχουν οφέλη από αυτή τη κρίση. Είναι αυτονόητο ότι κάποια υπερδύναμη θα παίρνει στο χαμηλότερο όριο τιμής το φυσικό αέριο στη νότια ροή – North stream, του αγωγού ξεπερνώντας έτσι κάποια δική του εσωτερική κρίση. Γνωρίζουμε ότι σε τέτοιες περιπτώσεις γίνεται μια ανακατανομή πλούτου άλλη, δεδομένου ότι έχουμε τέτοιες κρίσεις από το εκάστοτε χρηματοπιστωτικό σύστημα ή κάθε άλλο που μπορεί να το επιβάλλει.
Επομένως οποιαδήποτε ακύρωση της μακροχρόνιας συμφωνίας που αφορά την Ευρώπη για την ενέργεια θα την ζημιώσει πάρα πολύ και δεν θα είναι πάρα πολύ εύκολο να ξεπεραστεί.
Εδώ αυτομάτως καταλαβαίνουμε ότι από τη μια πλευρά έχουμε την διεύρυνση του ΝΑΤΟ και από την άλλη πλευρά το ενεργειακό πρόβλημα που ανακύπτει αλλά στην ουσία ο ρόλος του ΝΑΤΟ, λαμβάνει κάποιου είδους εμπλοκή εμφανιζόμενο ως εκείνο που θα εξασφαλίζει την ασφάλεια των συμμάχων με στρατιωτικά αγήματα από τα Βαλκάνια την Ευρώπη μέχρι τη Βαλτική που κάθε άλλο είναι, παρά αυτό το θέμα της ασφάλειας και της ηρεμίας μιας περιοχής.
Η Ουκρανία αυτό που έχει είναι η Ενέργεια και κύκλοι δημιουργούν καταστάσεις τέτοιες μέσα στη διπλωματία ώστε να προωθήσουν τα δικά τους μεγάλα συμφέροντα κάποια συμφέροντα που όμως δεν συμφέρουν την Ευρώπη. Η Ευρώπη όμως δεν διαθέτει καμία στρατιωτική ισχύ από μόνη της, είναι κι αυτή στο ΝΑΤΟ και όπως ή ιστορία έχει δείξει η Ενέργεια είναι ικανή να καθορίζει τη γεωπολιτική.
