Τα όρια της γελοιότητας έχει αγγίξει η παρομοίωση του Αλέξη Τσίπρα, με το βρώμικο ‘89 σε σχέση με όσα αποκαλύφθηκαν, με τις εξωθεσμικές λειτουργίες της κυβέρνησης Σύριζα και το λεγόμενο παρακράτος της εξουσίας.
Ποιος αλήθεια ήταν ο άμεσος συνεργός και αυτουργός, το ‘89, μαζί με τη δεξιά στην παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου στο ειδικό δικαστήριο; δεν ήταν ο Συνασπισμός της αριστεράς ο οποίος έκανε γι αυτό το σκοπό, τη συγκυβέρνηση Τζανετάκη;
Δεν είναι σήμερα η συνέχεια εκείνου του Συνασπισμού ο Σύριζα, όπου ακόμα έχει αρκετά στελέχη στις τάξεις του εκείνης της περιόδου;
Δεν είναι ο Αλέξης Τσίπρας ο οποίος από το 2011 άρχισε να συνεργάζεται με τη δεξιά του Πάνου Καμμένου στο αντιμνημονιακό μέτωπο, που είχε στόχο τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ και συγκυβέρνησε από το 2015 μέχρι το 2019, αρχικά ως αντιμνημονιακό κόμμα και στη συνέχεια ως μνημονιακό;
Κανείς δεν έχει ξεχάσει όσα κατά καιρούς ξεστόμισε και συκοφάντησε την Ιστορία της Δημοκρατικής παράταξης. Ο κύριος Τσίπρας όμως νομίζει ότι οι πολίτες έχουν μνήμη χρυσόψαρου. Και είναι προφανές ότι θέλει να χρησιμοποιήσει τα σύμβολα και τους αγώνες ολόκληρης της Δημοκρατικής παράταξης για ασπίδα στα δικά του ανομήματα.
Δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει τα σύμβολα του Παπανδρεϊσμού, της Σοσιαλδημοκρατίας και της Δημοκρατικής παράταξης για λογαριασμό του.
Ασπίδα έναντι στις αποκαλύψεις που έρχονται κάθε μέρα στο φως της δημοσιότητας. Ασπίδα για τις στημένες δίκες, που ετοίμαζε για τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Ασπίδα στο Μακιαβελισμό της εξουσίας, που εφήρμοσε. Ασπίδα στις σταλινικές μεθόδους κατασυκοφάντησης των αντιπάλων του, προκειμένου να εδραιωθεί στην εξουσία.
Οι κασέτες που βγαίνουν στη δημοσιότητα με τα ‘παζάρια” και το ‘μαγαζί’ και τα οφέλη της εξουσίας, δεν ανήκουν ασφαλώς στο ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς. Ανήκουν στο κυνικό πλεονέκτημα που εμφάνισε η πολιτική του πρώην πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, την τελευταία δεκαετία. Μια πολιτική χωρίς ιδεολογικές αξίες και έργο που μπορεί να τον κατατάξει στην Σοσιαλδημοκραατία.
