Οι εξελίξεις τρέχουν, ο πόλεμος Ρωσίας – Oυκρανίας συνεχίζεται με αμείωτη ένταση για δεύτερο μήνα, οι επιπτώσεις στην παγκόσμια οικονομία είναι χειροπιαστές: H ενεργειακή κρίση και η άνοδος των τιμών, ο πληθωρισμός που πλήττουν πλέον ολόκληρη την Ευρώπη ενώ οδεύουμε σε βαθιά ύφεση. Tο ερώτημα είναι ποιες είναι τελικά οι επιδιώξεις των πρωταγωνιστών αυτής της σύγκρουσης των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης από τη μία μεριά, και της Ρωσίας και Κίνας, από την άλλη. Μέχρι που θα φτάσουμε. Για όλα αυτά καθώς και για πολλά άλλα όπως τα αίτια και την ουσιαστική διαμάχη στην περιοχή, μας μίλησε ο Βασίλης Τακτικός στη συνέντευξη που μας παραχώρησε.
Ο Βασίλης Τακτικός, είναι ο συγγραφέας
και αρθρογράφος, έχει γράψει μια (τριλογία)
για την πολιτική, τη δημοκρατία τον συνεργατισμό
και την κοινωνική οικονομία.
“Οι οικονομικές κυρώσεις και ο πολεμικός εξοπλισμός από τις χώρες του ΝΑΤΟ, προφανώς έχουν σκοπό να γονατίσουν οικονομικά τη Ρωσία και να κοπεί ο ομφάλιος λώρος της ενεργειακής εξάρτησης της Ευρώπης. Αυτός ήταν και ο αρχικός στρατηγικός στόχος. Μόνο που οι Ευρωπαϊκές χώρες και ιδιαίτερα οι κεντρικό – ευρωπαϊκές που εξαρτώνται από το 40% της τροφοδοσίας της ενέργειας από τη Ρωσία, θα αντέξουν λιγότερο και θα υποστούν τις μεγαλύτερες συνέπειες, με τεράστιο κόστος για τις οικονομίες τους”.
Συνέντευξη στη Μαρία Άνθη
Κε Τακτικέ, ο πόλεμος συνεχίζεται στην Ουκρανία με όλες τις συνέπειές του, όλοι αναμένουμε κάποια στιγμή να κερδίσει η διπλωματία, αναμένουμε μια εξέλιξη άλλη ώστε να ελπίζουμε σε κάποια συμφωνία. Πώς εκτιμάται την κατάσταση στην περιοχή, το ρόλο του ΝΑΤΟ, το ρόλο του Πούτιν και του προέδρου Ζελένσκι ως προς τον τρόπο που χειρίζονται τα πράγματα μέσα στην Ουκρανία. Ποιο είναι πραγματικά το αντικείμενο της διαμάχης στη περιοχή;
Να ξεκινήσουμε από τη μεγάλη εικόνα. Την παγκόσμια σκακιέρα σύγκρουσης των μεγάλων δυνάμεων των ΗΠΑ και της Ευρώπης, έναντι της Ρωσίας. Πρόκειται για μια αναπόφευκτη σύγκρουση για την οικονομική ηγεμονία του κόσμου σύμφωνα με τις επιδιώξεις των ΗΠΑ .Το επίδικο δεν είναι μόνο ο εδαφικός έλεγχος για την Ουκρανία. Η Ουκρανία γεωπολιτικά είναι το επιφαινόμενο αυτής της σύγκρουσης που βρίσκεται στα χαρακώματα της μιας και της άλλης πλευράς με όλες τις τραγικές συνέπειες αλλά, το διεκδικούμενο για τη δύση είναι η εξασφάλιση της συνέχειας ενός μονοπολιτικού κόσμου της παγκοσμιοποίησης, και για τη Ρωσία η αντίσταση για τη διασφάλιση του ζωτικού της χώρου στο εγγύς εξωτερικό, που είναι η Ουκρανία.
Έτσι τα πραγματικά αίτια είναι ο οικονομικός και ενεργειακός πόλεμος που διεξάγεται ακατάπαυστα, μεταξύ του οικονομικού μοντέλου της δύσης του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού που βασίζεται στις υπηρεσίες και τα χρηματοοικονομικά και της οικονομίας, έναντι της Ρωσίας πού βασίζεται στην ενέργεια και στις πρώτες ύλες.
Η ευημερία της Δύσης στηρίχθηκε ακριβώς σε αυτόν τον διαχωρισμό. Αρχικά στη Δύση υπήρξε το πλεονέκτημα της εκβιομηχάνισης έναντι της καθυστερημένης βιομηχανικής ανάπτυξης των άλλων χωρών.
Όταν όμως τα τελευταία 50 χρόνια το Δυτικό κεφάλαιο επέλεξε να μεταφέρει βιομηχανικές μονάδες στις αναπτυσσόμενες χώρες με κίνητρο τα φθηνά εργατικά χέρια και να επενδύσει εκεί για περισσότερα κέρδη αυτή η τάση και μεταφορά επενδυτικών κεφαλαίων, ευνόησε την ανάπτυξη των μεγάλων ασιατικών χωρών και το πλεονέκτημα που είχε η δύση στην βιομηχανία άρχισε να φθείρεται. Οι οικονομίες της Δύσης συνέχισαν βέβαια να κερδοσκοπούν από τα επενδυμένα κεφάλαια, τα επιτόκια τα χρηματιστήρια και τις μετοχές τους στις πολυεθνικές εταιρείες.
Το μοντέλο όμως αυτό, δεν μπορεί να αναπτυχθεί περαιτέρω εάν δεν εξασφαλίζει τον έλεγχο της πραγματικής οικονομίας της ενέργειας της βιομηχανίας και των πρώτων υλών. Η άυλη οικονομία των υπηρεσιών και της διαμεσολάβησης μπορεί να αποφέρει τα μεγάλα κέρδη αλλά χρειάζεται και μια αντίστοιχη υλική βάση προϊόντων και πρώτων υλών για να διατηρηθεί ηγεμονικά. Μόνο υπό αυτές τις προϋποθέσεις η παγκοσμιοποίηση ή αλλιώς αποκαλούμενη “Διεθνής των αγορών”, μπορεί να συνεχίσει την οικονομικά ληστρική για τον αναπτυσσόμενο κόσμο πολιτική της. Πρόκειται κατά τα άλλα και για την νομισματική ηγεμονία μέσω του δολαρίου και του ευρώ.
Κε Τακτικέ, τι είναι αυτό το οποίο οφείλουμε να κατανοήσουμε στην προκειμένη περίπτωση σε αυτό το οικονομικό μοντέλο που μας περιγράφετε; Ωστόσο, έχουμε το λεγόμενο στρατιωτικό βιομηχανικό σύμπλεγμα των Αμερικανών όπου κάθε φορά επικαλείται την Ελευθερία και την Ειρήνη των καταπιεσμένων λαών, κάποιων περιοχών και την ασφάλεια του πλανήτη.
Αυτό που οφείλουμε να κατανοήσουμε είναι ότι η Αμερική αυτό το σύστημα δεν το υποστηρίζει μόνο μέσα από τη “διεθνή των αγορών” αλλά και μέσα από ένα πανίσχυρο στρατό και πολεμική βιομηχανία που επιβάλλει τη θέλησή της, εκεί που η αγορά δεν μπορεί να επιβληθεί. Για παράδειγμα η ενεργειακή ηγεμονία της Ρωσίας απέναντι στην Ευρώπη, είναι το φυσιολογικό λόγω εγγύτητας είναι μία απαράδεκτη συνθήκη για τις ΗΠΑ και ήθελε με κάθε τρόπο να την ανατρέψει. Έτσι σε αυτή τη φάση το στρατιωτικό βιομηχανικό σύμπλεγμα της Αμερικής μπαίνει μπροστά από την “Ελεύθερη αγορά” προϊόντων και ανοίγει μια νέα αγορά όπλων σε επίπεδο κρατών. Το πρακτικό αποτέλεσμα είναι να σπεύσουν μία σειρά Ευρωπαϊκές χώρες σε μία κούρσα εξοπλισμών με πρώτη τη Γερμανία.
Αυτά τα γεγονότα, δημιουργούν μία θεμελιώδη αντίφαση του συστήματος που από τη μία μεριά υποστηρίζει τη διεθνή των αγορών και τη δημοκρατία και από την άλλη επιβάλλεται στο ενεργειακό πεδίο, με μία σειρά πολεμικές παρεμβάσεις. Όπως έκανε στο παρελθόν με το Ιράν- Ιράκ- Λιβύη- Συρία. Τώρα πολεμάει με αντιπροσώπους και εξοπλίζει όλα τα κράτη – μέλη του ΝΑΤΟ που με τη σειρά τους ενισχύουν εξοπλιστικά την Ουκρανία σε ένα φαύλο κύκλο.
Την επιβολή του παγκόσμιου καταμερισμού εργασίας που εξασφαλίζει υψηλές τιμές για τις παρεχόμενες υπηρεσίες και χαμηλότερες τιμές για τις πρώτες ύλες και τα προϊόντα του υπολοίπου κόσμου. Πρόκειται για 40 περίπου χώρες που ανήκουν θεωρητικά στον ανεπτυγμένο βιομηχανικά κόσμο έχοντας απέναντί του όλες της υπόλοιπες χώρες που πληθυσμιακά είναι τα 3/4 του κόσμου.
Το μοντέλο αυτό εκμετάλλευσης στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης ύστερα από 2008 βρίσκεται σε κρίση καθώς ολοένα και περισσότερο υπάρχουν ρωγμές μεταξύ πραγματικής οικονομίας και εικονικής πραγματικότητας της οικονομίας και τις φούσκες.
Το εμπόδιο στην συνέχεια της οικονομική ηγεμονία των ΗΠΑ είναι η Ρωσία και η Κίνα και άλλες αναδυόμενες οικονομίες όπως της Ινδίας που βασίζονται στην πραγματική οικονομία στην παραγωγή υλικών προϊόντων πρώτης ανάγκης σε αντίθεση με τις οικονομίες της Δύσης που βασίζονται στην άλλη οικονομία των υπηρεσιών.
Το ιδεολόγημα της “Διεθνούς των αγορών” φαίνεται ότι δεν μπορεί να εξασφαλίσει για πάντα Την προνομιακή θέση της οικονομίας των ΗΠΑ και του δολαρίου. Αυτός είναι και ο ουσιαστικός λόγος της στρατιωτικής περικύκλωσης της Ρωσίας από το ΝΑΤΟ ώστε να ελεγχθούν μακροπρόθεσμα οι φυσικοί πόροι και οι πρώτες ύλες. Το αντικείμενο της διαμάχης δεν είναι κάτι άλλο από τις πήγες της ενέργειας, τους δρόμοι και η αγωγοί μεταφοράς με αντικείμενο την ενεργειακή ηγεμονία. Ο στρατηγικός στόχος λοιπόν τα τελευταία 30 έτη είναι να αφαιρεθεί αυτό το πλεονέκτημα από τη Ρωσία με τη στρατιωτική περικύκλωση.
Η Ουκρανία που κατά ένα μέρος είναι ιστορικά η “νότια Ρωσία” είναι ένα εδαφικό σημαντικό κομμάτι στο οποίο οι δυτικοί, θέλουν ευκαιρίες να επεκταθούν για φυσικούς πόρους αλλά και να εκμεταλλευτούν, μία διεφθαρμένη χώρα που οι δυτικές ελίτ βρίσκουν έδαφος να πλουτίσουν, χωρίς τον δημοκρατικό έλεγχο των χωρών τους, που υπάρχει στη Δύση. Με πρόσχημα λοιπόν τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι γόνοι αυτών των ελίτ, κάνουν υπέρ κερδοφόρες business Στην Ουκρανία. Ο πρόεδρος Ζελένσκι αλλά και η προηγούμενοι, υποστηρίζονται από τους δυτικούς με αυτή την κρυφή ατζέντα των ελίτ και των μυστικών υπηρεσιών.
Παρόλα αυτά όπου μας λέτε, για την στρατιωτική περικύκλωση της Ρωσίας και του Πούτιν, με στόχο τις πηγές ενέργειας, οι δυτικοί και το ΝΑΤΟ παρουσιάζουν αυτή τη σύγκρουση ως σύγκρουση μεταξύ Δημοκρατίας και ενός δικτάτορα εισβολέα αλλά αυτό πόσο απέχει από την πραγματικότητα; Πώς μεταφράζεται η λέξη Δημοκρατία στη γλώσσα του ΝΑΤΟ, αφού χρόνια τώρα οι πόλεμοι σε υπανάπτυκτες χώρες είχαν διάφορες τακτικές με συνέπειες ορδές προσφύγων κυρίως προς την Ευρώπη πρώτα, κι ύστερα αλλού. Ο Πούτιν έχει εισβάλλει κι έχει καταλάβει ένα σημαντικό κομμάτι της Ουκρανίας
Η αλήθεια είναι ότι ο Πούτιν αναγκάστηκε να κάνει μία εισβολή τέτοια που είναι καταδικαστέα στο σημερινό πολιτισμό. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε τους λόγους που τον ανάγκασαν να προβεί σε μία τέτοια επιχείρηση, υπό την πίεση της εθνοκάθαρσης που επιχειρούσαν και υπέβαλαν τα ναζιστικά τάγματα Ουκρανία. Η εισβολή στις 24 Φεβρουαρίου 2022, παρά τη φρίκη του πολέμου που επακολούθησε ήταν το αναμενόμενο. Η Ουκρανία από θύτης στην Εθνική μειονότητα των Ρώσων γίνεται θύμα. Οι ΗΠΑ πλέον και ο Πρόεδρος Μπάιντεν στοχεύουν σε ένα πόλεμο φθοράς της Ρωσίας.
Οι οικονομικές κυρώσεις και ο πολεμικός εξοπλισμός από τις χώρες του ΝΑΤΟ, προφανώς έχουν σκοπό να γονατίσουν οικονομικά τη Ρωσία και να κοπεί ο ομφάλιος λώρος της ενεργειακής εξάρτησης της Ευρώπης. Αυτός ήταν και ο αρχικός στρατηγικός στόχος. Μόνο που οι Ευρωπαϊκές χώρες και ιδιαίτερα οι κεντρικό – ευρωπαϊκές που εξαρτώνται από το 40% της τροφοδοσίας της ενέργειας από τη Ρωσία, θα αντέξουν λιγότερο και θα υποστούν τις μεγαλύτερες συνέπειες, με τεράστιο κόστος για τις οικονομίες τους.
πρόκειται για μια οικονομική αυτοχειρία της Ευρώπης, καθώς η μετάβαση προς εναλλακτικές πηγές ενέργειες θα χρειαστεί τουλάχιστον πέντε έτη. Στο διάστημα αυτό οικονομίες της Ευρώπης θα βυθιστούν στην ύφεση με κερδισμένη προφανώς τις ΗΠΑ.
Τα «γεράκια» του ΝΑΤΟ, θα εξασφαλίσουν χρυσές δουλειές για όλο το στρατιωτικό βιομηχανικό σύμπλεγμα καθώς ήδη οι παραγγελίες για εξοπλισμούς, έχουν απογειωθεί για πρώτη φορά μετά το δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και ιδιαίτερα στο χώρο της Ευρώπης. Ο πόλεμος με πρόσχημα τη δημοκρατία, για μία ακόμη φορά έχει γίνει αιτία ενός αδυσώπητου οικονομικού πολέμου για την επέκταση της «Διεθνούς των αγορών».
Μέχρι που θα φθάσει το πόλεμος, γιατί έχει αποτύχει μέχρι στιγμής η διπλωματία, και συνεχώς επιβάλλονται νέες κυρώσεις που πλήττουν περισσότερο από κάθε άλλον την Ευρώπη. Όσον αφορά το υγροποιημένο αέριο δεν μπορεί να αλλάξει κάτι, πάλι θα εξαρτάται η Ευρώπη από αυτήν την πηγή ενέργειας και το γνωρίζουμε πολύ καλά.
Είναι γνωστό ότι παρά τις αρχικές διαβεβαιώσεις της ηγεσίας των ΗΠΑ ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθεί ούτε σπιθαμή από τα όριά του το 1990- 90 στην ουσία επεκτάθηκε σε 14 ακόμα χώρες του πρώην συμφώνου Βαρσοβίας με επόμενο στόχο επέκτασης την Ουκρανία και την λεγόμενη πορτοκάλι επανάσταση Με απώτερο σκοπό να περικυκλωθεί ακόμη πιο ασφυκτικά η Ρωσία.
Αυτός ο σχεδιασμός και η περικύκλωση από το ΝΑΤΟ δεν μπορούσε να γίνει ανεκτός από τον Πούτιν. Ούτε πρόκειται να γίνει.
Ο στρατηγικός στόχος του ΝΑΤΟ όπως είπαμε δεν είναι άλλος παρά να αποτρέψει την συνεργασία της Ρωσίας με την Ευρώπη με Αιχμή το ενεργειακό. Καταγγέλλει την ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης από τη Ρωσία για να ρίξει στην ενεργειακή αγκαλιά τον ΗΠΑ με χειρότερες για τους Ευρωπαίους συνθήκες και εξάρτηση από το υγροποιημένο αέριο. Τορπιλίζει δηλαδή μία ελπιδοφόρα αμοιβαία επωφελή συνεργασία μεταξύ Ευρώπης και Ρωσίας για την ευημερία των λαών της για να τη σύρει σε μία γεωπολιτική εξάρτηση και οικονομική εξάρτηση με την Αμερική που δεν υπάρχει εγγύτητα.
Αυτός ο στρατηγικός στόχος του ΝΑΤΟ για να επιτευχθεί χρειάζεται τη δαιμονοποίηση της Ρωσίας και του Πούτιν και υποτακτικές πολιτικές ελίτ στην Ευρώπη που είναι διαθέσιμες να πάνε κόντρα στα αντικειμενικά συμφέροντα των λαών της Ευρώπης.
Κε Τακτικέ, πώς κρίνεται τη στάση της Ευρώπης, και ποιος Κερδίζει στο Πεδίο και ποιος τελικά χάνει από τον οικονομικό πόλεμο;
Τα δυτικά μέσα μαζικής επικοινωνίας που κυριαρχούν Βεβαίως την Ευρώπη μεταφέρουν την άποψη ότι η Ρωσία θα καθυποταχτεί από τις οικονομικές κυρώσεις και θα χάσει τον πόλεμο που στην καλύτερη περίπτωση, θα εξελιχθεί σε νέο Αφγανιστάν ενώ μας λένε ότι ηττάται και επί του πεδίου με τεράστιες απώλειες . Πράγματι η Ουκρανία και η δύση με την τεράστια πανοπλία των μέσων μαζικής επικοινωνίας, κερδίζει τον επικοινωνιακό πόλεμο αλλά στο τέλος αυτό που θα μετρήσει είναι το εδαφικό ζήτημα στο οποίο η Ρωσία έχει κερδίσει τουλάχιστον το ένα τέταρτο τις εκτάσεις της Ουκρανίας και μάλιστα τις ανατολικές περιοχές και νότιες πού ελέγχουν το 1/3 της τα 2/3 της οικονομίας της Ουκρανίας.
Στα μέσα μαζικής επικοινωνίας προβάλλονται σκληρές εικόνες από συγκρούσεις στην Ουκρανία, η εικόνα του Πούτιν έχει καταρρακωθεί, ποιος ο ρόλος του Ζελένσκι στην προκειμένη περίπτωση; Πού πραγματικά οδηγεί τη χώρα του, με τις στρατιωτικές επιχειρήσεις των Ρώσων να έχουν καταλάβει περίπου το 30% από τα εδάφη της Ουκρανίας;
Είναι προφανές ότι η στρατηγική της Δύσης στοχεύει αφενός σε ένα πόλεμο φθοράς της Ρωσίας στην Ουκρανία με το αφήγημα της εισβολείς και βαρβαρότητας του πολέμου και αφετέρου με τις ασφυκτικές οικονομικές κυρώσεις που θα γονατίσουν οικονομικά τη Ρωσία.
Η δαιμονοποίηση του Πούτιν και η υλοποίηση του Ζελένσκι και των ουκρανών είναι το κεντρικό αφήγημα. Πάνω σε αυτό το αφήγημα, χτίζονται και προβάλλονται συνεχώς από τα δυτικά μέσα μαζικής επικοινωνίας ιστορίες και βίντεο εγκλημάτων πολέμου και γενοκτονίας.
Ταυτόχρονα αποσιωπάται όλη αυτή η ιστορία και τα πραγματικά εγκλήματα, των ναζιστικών ταγμάτων και της εθνικιστικής ακρότητας που συντελείται τουλάχιστον από το 2014 και εντεύθεν.
Σε τι μας αφορά ο εθνικισμός της Ουκρανίας, που ενσαρκώνει ο πρόεδρος Ζελένσκι ώστε όλη η Ευρώπη να εμπλακεί σε ένα Παγκόσμιο πόλεμο όπως προκλητικά μας ζητάει. Σεβάστηκε εκείνος τις άλλες εθνότητες που βρίσκονται μέσα στην Ουκρανία και ειδικά τους Ρωσόφωνους; Σεβάστηκε 70 άλλες εθνότητες και τα ανθρώπινα δικαιώματά τους, να ομιλούν τη γλώσσα τους; Οχι μόνο ο Ουκρανικός εθνικισμός δεν τα σεβάστηκε, αλλά διέπραξε πριν τη ρωσική εισβολή τις δικές του εθνοκαθάρσεις.
Κε Τακτικέ, η Δύση ολοένα σκληραίνει τη στάση της με κυρώσεις απέναντι στο Ρώσο πρόεδρο Πούτιν. Κατά πόσο είναι δυνατόν, η Ρωσία να πληγεί οικονομικά με τις κυρώσεις; Κι από την άλλη, μπορούμε να πούμε πως αν δεν υπάρξει άμεσα λύση, από τον πόλεμο στην Ουκρανία – όπως λένε- αναμένεται να πληγεί σε μεγαλύτερο βαθμό ενεργειακά και επισιτιστικά η Κεντρική Ευρώπη;
Αυτό που θα ζήσουμε τους επόμενους μήνες είναι το μπούμερανγκ τον Οικονομικών κυρώσεων για την Ευρώπη. Η Ευρώπη θα πληρώσει το μεγαλύτερο τίμημα. Και το ερώτημα είναι δεν το βλέπουν; Τι είναι εκείνο που τυφλώνει την Ευρώπη και αδυνατεί να δει τα δικά της συμφέροντα;
Εδώ Φαίνεται ότι οι Ευρωπαϊκές διευθυντικές ελίτ της πολιτικής και των τραπεζών έχουν ταυτιστεί με τις αμερικανικές ελίτ, και τη νομισματική ηγεμονία του δολαρίου και δευτερευόντως του ευρώ που βάζουν σε δεύτερη μοίρα τα πραγματικά συμφέροντα των λαών της Ευρώπης.
40 μέρες περίπου μετά της έναρξης των εχθροπραξιών οι οικονομικές κυρώσεις που επιβλήθηκαν φαίνεται ότι δεν πλήττουν μόνο τη Ρωσία αλλά ταυτοχρόνως και ολοένα πιο ασφυκτικά τις χώρες της Ευρώπης που εξαρτώνται σε πολύ μεγάλο ποσοστό ενεργειακά από τη Ρωσία. Το διάταγμα Πούτιν να πληρώνουν αυτές οι χώρες σε ρούβλι είναι ένας απρόβλεπτος παράγοντας που δεν είχαν υπολογίσει οι δυτικοί και οχυρώνονται πλέον πίσω από την νομική ισχύ των συμβολαίων. Με τη μόνη διαφορά ότι οι ίδιοι έχουν καταργήσει τη νομική ισχύ των συμβολαίων από τη στιγμή που έχουν από Νομικής βάσης, δεσμεύσει τους ρωσικούς λογαριασμούς. Η στρατιωτικοποίηση όμως της οικονομίας δημιουργεί νέα δεδομένα.
Εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται ότι η Ρωσία δεν είναι τόσο αδύναμη οικονομικά όσο θέλουν να την παρουσιάζουν οι δυτικοί. Κι αυτό γιατί όπως είπαμε, η οικονομία της στηρίζεται στις βασικές ανάγκες στην ενέργεια τις πρώτες ύλες και στη διατροφή την ίδια στιγμή πού οι ανταλλαγές της Δύσης, στην οικονομία με τη Ρωσία στηρίζεται στις χρηματαγορές και εταιρείες όπως η Coca – Cola, Amazon, τα Mc Donald’s και άλλες καταναλωτικές εταιρείες που κι αν ακόμη αποχωρήσουν από τη Ρωσική αγορά, ο ρωσικός λαός δεν θα πληγεί από τη στέρηση τους. Αντίθετα οι δυτικοί λαοί κινδυνεύουν να κρυώσουν και να πληρώσουν πολύ ακριβότερα την διατροφή τους.
Κε Τακτικέ, τι μέλλει γενέσθαι;
Η Ρωσία αργά ή γρήγορα θα κερδίσει στο Πεδίο του πολέμου. Έχει ήδη κατακτήσει ήδη το 80% του εδάφους από τον αντικειμενικό της στόχων στην Ανατολική Ουκρανία και στην ακτογραμμή της Αζοφικής θάλασσας και μένει ακόμα να κατακτήσει και την Οδησσό. Μπορεί να είναι βαρύς ο φόρος αίματος και για τους ίδιους τους Ρώσους αλλά ακόμα βαρύτερος για την Ουκρανία που σε αυτό το πεδίο έχει ισοπεδωθεί. Η επιθυμία των ΗΠΑ και της Δύσης είναι να δημιουργηθεί ένα νέο Αφγανιστάν που θα φθείρει συνεχώς τη Ρωσία, δεν πρόκειται να επαληθευτεί, καθώς εδώ πρόκειται ουσιαστικά για έναν εμφύλιο πόλεμο μεταξύ Ρωσόφωνων και Ουκρανών, πράγμα που σημαίνει ότι οι Ρώσοι θα περιοριστούν στις Ρωσόφωνες περιοχές, της πάλαι ποτέ Nova Russia και επομένως θα σταθεροποιήσουν την κατάκτηση τους, με την βοήθεια του αυτόχθονο πληθυσμού.
Από την άλλη πλευρά, όσο το ΝΑΤΟ και να εξοπλίζει την Ουκρανία με οπλικά συστήματα όσο κι αν επιβάλλονται οικονομικές κυρώσεις, ο συσχετισμός δύναμης δεν πρόκειται να αλλάξει, όσο το ΝΑΤΟ δεν εμπλέκεται στις πολεμικές επιχειρήσεις. Επίσης είναι βέβαιο, ότι ένα μεγάλο μέρος των εξοπλισμών που στέλνουν οι δυτικές χώρες θα καταστραφεί πριν περάσει τα σύνορα στα χέρια τον Ουκρανών.
Το γεγονός της μη εμπλοκής του ΝΑΤΟ είναι πολύ σοβαρό, ο Ζελένσκι έπεσε έξω στις εκτιμήσεις του, το ΝΑΤΟ έχει όμως έμμεση εμπλοκή, αν και ο Ζελένσκι έχει κάνει προσπάθειες δεν απέδωσαν, αυτό κατά την άποψή σας, τι σημαίνει;
Η απέλπιδα προσπάθεια του Ζελένσκι να εμπλέξει περισσότερο στις πολεμικές επιχειρήσεις το ΝΑΤΟ και την Ευρώπη δεν πρόκειται να βρει ανταπόκριση. Μάλιστα Το υποτιθέμενο αραγές μέτωπο της Δύσης κατά της Ρωσίας παρά τις αρχικές ηχηρές δηλώσεις παρουσιάζει ρωγμές. Η ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης από τη Ρωσία δεν πρόκειται να αντιμετωπιστεί εν μία νυκτί. Αργά αλλά σταθερά οι πολιτικές ελίτ της Δύσης αρχίζουν να παραδέχονται το ενεργειακό αδιέξοδο και να υπάρχουν φυγόκεντρες τάσεις. Αυτό βέβαια επηρεάζει λιγότερο τους Αγγλοσάξονες. Αντίθετα οι Ευρωπαίοι το σημαντικότερο πρόβλημα που έχουν να αντιμετωπίσουν είναι οι κοινωνικές εξεγέρσεις για το ενεργειακό και την ακρίβεια. Στο βάθος, βλέπουμε “κίτρινα γιλέκα”.
Πολύ δύσκολα ηγεσίες της Ευρώπης μπορούν να πείσουν το σύνολο της κοινωνίας τους, ότι ο μόνος υπεύθυνος για την ενεργειακή κρίση είναι η Ρωσία. Οι κοινωνίες παρά τη χειραγώγηση θα συνειδητοποιήσουν, ότι η Ρωσία δεν απειλούσε οικονομικά την Ευρώπη αλλά είχε να λύσει ένα Εθνικό πρόβλημα στη γειτονιά της. Αντίθετα η ευρωπαϊκή οικονομία και ιδιαίτερα η γερμανική, είχε μία προνομιακή σχέση συναλλαγών με τη Ρωσία την οποία Θυσίασε για χάρη της δυτικής παγκόσμιας γεωπολιτικής ηγεμονίας.
Πολλοί αναλυτές μιλούν για την μεγάλη γεωπολιτική σύγκρουση μεταξύ ΗΠΑ- Ρωσίας και Κίνας, που ξεκινάει από τον πόλεμο της Ουκρανίας αλλά αφορά το παγκόσμιο ανταγωνισμό για την ηγεμονία. Κατά τη γνώμη μου, η σύγκρουση αυτή Δεν μπορεί να εξηγηθεί μόνο με την γεωπολιτική θεωρία της σύγκρουσης. Πρόκειται και για μία άλλη σύγκρουση, μεταξύ του δόγματος της νεοφιλελεύθερης οικονομίας της Δύσης και του δόγματος του κρατικού καπιταλισμού που πρεσβεύει η Κίνα και η ανερχόμενη δύναμη της Ρωσίας. Ο Δυτικός νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός, περνάει μία δομική κρίση από το 2008 και μετά, ανάλογης σημασίας για το σύστημα όπως κάποτε η κρίση του 1929.
Η κρίση αυτή Δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο από τις δυνάμεις της αγοράς, χωρίς τον Κρατικό παρεμβατισμό και νέες επεκτάσεις. Ο πόλεμος, είναι μία αποτρόπαια διέξοδος. Όπως έγινε με τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο που λειτουργεί αναγκαία καταστροφή, για να αρχίσει εκ νέου η ανοικοδόμηση. Τότε όλες οι χώρες της Δύσης αναγκάστηκαν να εφαρμόσουν τον κρατικό παρεμβατισμό, στην οικονομία με το Κευνσιανό μοντέλο. Παραδόξως αυτό το μοντέλο κρατικού παρεμβατισμού στην οικονομία πού θα μπορούσαμε να το πούμε και κρατικό καπιταλισμό, εφαρμόζουν πρώτα η Κίνα και ακολουθεί η Ρωσία, η οποία επαναπροσδιορίζεται τα τελευταία χρόνια, προς τον Κρατικό καπιταλισμό.
Γεωπολιτικά λοιπόν αλλά και συστημικά η Ρωσία και η Κίνα έχουν το συγκριτικό πλεονέκτημα, να αντέξουν περισσότερο διάστημα μέσα από τη σύγκρουση, καθώς η οικονομία τους είναι προσανατολισμένη προς τα βασικά αγαθά, και όχι στις άυλες υπηρεσίες που έχει επενδύσει η Δύση. Χαρακτηριστικό στοιχείο είναι ότι, ενώ τα κράτη της Δύσης και του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού είναι καταχρεωμένα σε δημόσιο χρέος, η Κίνα έχει αγοράσει το 30% του δημοσίου χρέους των ΗΠΑ. Και η Ρωσία έχει μόνη στο 25% του ΑΕΠ, σε δημόσιο χρέος, όταν κράτη της Ευρώπης κι η Αμερική έχουν πάνω από 100% δημόσιο χρέος.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η ηγεμονία του δολαρίου μπορεί να αμφισβητηθεί και η πολεμική σύγκρουση είναι μία αρχή στον παγκόσμιο ενεργειακό οικονομικό πόλεμο, που διεξάγεται παράλληλα με τον πόλεμο στην Ουκρανία.
